brieven

Interessante pennenvrienden

Vandaag schreef ik een brief aan Muammar al-Gaddafi en Mikheil Saakashvili. Vroeger, toen ik nog jong was en eigenhandig de wereld ging verbeteren, zat ik elke maand een ganse middagpauze lang met de hand brieven te schrijven naar de toenmalige wereldheersers. Volledig overtuigd van het feit dat mijn brief die arme onschuldige gevangenen zou helpen vrijkrijgen. Maar hoe gaat dat: je gaat naar de unief, je krijgt andere prioriteiten, tijd wordt schaarser, postzegels duurder. Ikzelf werd cynischer. Ik schreef geen brieven meer.

Tot ik voor mezelf besliste dat ik opnieuw wilde schrijven voor het goede doel. Mijn vriend zegt dat het niets zal uitmaken. Ik denk/hoop dat genoeg druppels de hete plaat uiteindelijk zullen afkoelen. Ik ben niet graag cynisch. Schrijven kost nu veel minder tijd en moeite dan vroeger. Tegenwoordig vind je een voorbeeldbrief op het net die je enkel moet afprinten en ondertekenen. Oja, het adres schrijf je ook liefst met de hand. Je moet enkel nog naar het postkantoor om wat postzegels. Een kleine moeite. Eens zien of het lukt om van schrijven weer een maandelijkse gewoonte te maken.

Anonieme aanbidders

Naar aanleiding van dit berichtje bij Joke, moest ik even terugdenken aan lang vervlogen tijden.

Het toeval wil dat ik gisteren de lades van mijn bureaublok heb opgeruimd. Die bureaublok is al ettelijk keren met mij mee verhuisd naar een nieuwe woonplek. Niet te geloven wat voor een rommel daar allemaal in terug te vinden was: oude calligrafiepennen al jaren in onbruik geraakt, nieuwjaarskaartjes uit 1994 (!), een hele verzameling papieren zakagenda’s uit de tijd dat er nog geen digitale alternatieven bestonden, oude foto’s, etc. Tussen al de rommel vond ik ook een dikke kaft terug, vol met brieven en kattenbelletjes uit de tijd dat ik nog full time student was en mijn leven heerlijk zorgeloos was. Tussen die brieven zat een mooie collectie liefdesbrieven. Van ex-vriendjes, maar ook van onbekenden van wie ik de identiteit nooit met zekerheid heb kunnen achterhalen.

D’r zijn weinig dingen die spannender zijn dan een anonieme liefdesbrief. Aanleiding tot avonden eindeloos speculeren met mijn beste vriendin. Wie o wie zou de schrijver kunnen zijn? Wat kunnen we uit het geschrift leren? Waar is de brief afgestempeld? Wat zegt ons het briefpapier? Zalig! En ja, het is natuurlijk best flatterend om zo’n brief in je bus te krijgen. Spijtig genoeg is het aantal brieven van anonieme aanbidders zwaar gekelderd sinds wijd en zijd bekend is dat ik een vast vriendje heb. :-( Dus als iemand zich geroepen voelt mij een anonieme brief te sturen om daarin mijn mooie haar en mijn mooie ogen op te hemelen, ga gerust uw gang. 😉

En wie weet, als ik in een goeie bui ben, typ ik misschien wel eens zo’n oude brief over op dit blogje. ‘t Is zo lang geleden, ik ben zeker dat de schrijver in kwestie het mij niet kwalijk zal nemen. Of misschien maakt hij zich dan eindelijk bekend. 😉