Gisteren en vandaag naar de pilootaflevering van Twin Peaks gekeken. Ongelooflijk dat die aflevering dateert van 1990. Het lijkt nochtans niet zo lang geleden: een hoop jaren die in een zucht vervlogen zijn. Ach, mooie tijden waren dat. Tijden waarin ik nog het grootste goed van allemaal bezat: tijd. En geloof in mezelf. Dat ook. De oneindigheid was mijn deel. Ik kon alles. De wereld lag voor mij open. Ik was de ster aan mijn eigen firmament. Broze dromen die kapotvielen. Volwassenheid, het is een gruwelijke teleurstelling.