Onzichtbaar van Karin Slaughter is een boek dat ik cadeau gekregen heb voor mijn verjaardag. De gulle schenker bekende eerlijk dat hij het boek toegestuurd gekregen had toen hij nog lid was van een boekenclub, maar het ding zelfs nooit uit de plastic folie gehaald had. (Je kent dat wel, zo’n boekenclub waar je maandelijks iets moet bestellen en als je dat niet doet, zenden zij je automatisch wat boeken op. Als je op straat mensen tegenkomt die u zo’n lidmaatschap proberen aan te smeren, loop je best in een brede boog om hen heen.)

“Literaire thriller” staat er op de cover, maar dat literaire vond ik toch enigszins overdreven. “Onzichtbaar” is het soort boek dat ik dolgraag gelezen zou hebben rond mijn veertiende toen ik de ene na de andere thriller en detective verslond. Ondertussen is mijn smaak geëvolueerd en kon het boek mij minder bekoren. “Onzichtbaar” is een aaneenschakeling van onwaarschijnlijke plotwendingen. Pas op, het leest supervlotjes en is dan ook een ideaal boek om in de examenperiode te lezen. Je hebt wel de nodige suspesion of disbelieve nodig, want d’r zitten nogal wat gaten in het plot. De gehanteerd beeldspraak deed mij ook meermaals de wenkbrauwen fronsen, maar dit kan ook aan de gebrekkige vertaling gelegen hebben.

Het boek was alleszins uit in een zucht. D’r werden heel wat mensen in uitgemoord, maar natuurlijk winnen de goeien het pleit en kregen we een happy end. En ik, ik voelde me even weer puber. 😉