Als je een bepaalde leeftijd bereikt hebt en al een tijdje in een vaste relatie zit, beginnen de vragen te komen over gezinsuitbreiding. Want ja, het is de normale gang der zaken dat een mens zich voortplant en bij vrouwen bestaat er naar het schijnt zoiets als een biologische klok. Meestal wuif ik dat soort vragen weg met een oppervlakkig: “Och, daar zijn we nog niet aan toe.” Terwijl ik dolgraag wil zeggen: “Ik wil geen kinderen, nu niet en hoogst waarschijnlijk nooit niet.” (dubbele negatie gebruikt als versterking) Ik zie kinderen als een beperking van mijn vrijheid en de enige persoon die mijn vrijheid mag beperken ben ikzelf. Ik heb nog heel veel plannen en dromen en die zijn nu eenmaal onverenigbaar met het concept kinderen. Ik weet dat dit egoïstisch klinkt, maar naar mijn mening moet je enkel nakomelingen op de wereld zetten als je er honderd procent voor wil gaan. Ik heb op geen enkel tijdstip in mijn leven het gevoel gehad dat ik mijn genen aan een volgende generatie wilde doorgeven, zo’n goeie genen zijn het nu ook weer niet. 😉 Moederinstinct het is mijn volkomen vreemd.
Moederinstinct
7 miljard, over enkele jaren. Mama en papa’s gelukzaligheid zal wegsmelten als sneeuw voor de zon als blijkt dat zoon- of dochterlief geen betaalbare woning meer kan vinden over enkele jaren.
Trouwens, Westerse Vaders en Moeders, die Afrikaanse moeders en vaders houden minstens evenveel van hun kind(eren). Maar zij weten niet of hun kroost morgen nog zal leven. Denk daar maar eens aan, als julle genoegzaam en eigenwijs aan het doorzeuren zijn over luiermerken en eerste woordjes en stapjes en door megaconcerns gefabriceerde , in microgolfovens verwarmde baby- en kindervoeding.
Als je dan toch (een) kind(eren) wil, weet dan wat je doet. Verwar liefde niet met emotie. Go all the way; fishsticks en spinazie met aardappelen is geen complete maaltijd. Ik heb, al leerkracht, té veel kinderen ontmoet die ‘fucked up’ zijn. Goede bedoelingen en moederlijke en vaderlijke ‘gevoelens’ en ‘het is een wonder’, dit alles is niet voldoende. Hoe creëren we liefdevolle mensen? Dat is de vraag. Dat doen we niet door emoties te projecterenop de kleintjes maar door bewust om te gaan met alles wat hen aanbelangt.
Anyway, I rest my case.
Voor hen, die geen kinderwens hebben of twijelen; jullie hoeven aan niemand verantwoording af te leggen. Aan niemand.
Aan hen die wel kinderen willen, aub/svp doe ht bewust.
Commentaar op dit berich hoeft niet want ik kom hier niet meer (op) terug
With love,
J.
Ik ben 36 en de enige in mijn vriendenkring die nog geen kinderen heeft.Ik heb altijd wel getwijfeld of ik kinderen wou. Tot nu toe vond ik het best leuk zonder kinderen, maar recentelijk voel ik me meer en meer uitgesloten in de vriendenkring. Ik kan niet “meepraten” en er wordt met mij veel minder afgesproken dan vroeger. De “moeders” doen allerlei activiteiten samen, waar ik als “nietmoeder” niet bijhoor. Ook met sinterklaas en kerst, voel ik meer en meer die eenzaamheid.Iedereen doet vanalles gezellig met zijn gezinnetje.Ik verlang sinds kort ook naar een kind.Maar ik vrees dat dit verlangen er vooral is om “erbij te horen”. Objectief gezien lijkt me dat niet de goeie reden voor een kinderwens. Ach, ik twijfel heel hard. Ik vraag me ook oprecht af hoe leuk het wel ECHT is om kinderen te hebben. Het lijkt zo idyllisch als ik mensen over hun kinderen hoor praten,wat een verrijking het is en zo, maar ik vraag me af of ze wel de waarheid spreken.Ik zou eerlijk es willen weten wie (van de twijfelaars dan) het zich al ferm beklaagd heeft dat hij toch nog aan kinderen begonnen is na twijfelen;.
Mij klinkt spuug en kots en uitwerpselen helemaal niet zo idyllisch in de oren. Maar ieder zijn ding, he. Gelukkig zijn er in mijn vriendenkring nog meer dan genoeg mensen zonder nageslacht. En eenzaam voel ik me nooit. Je kan toch iets samen met je partner doen?