Deze ochtend was het weer van dat. Van de mooie, grote dubbeldekker die ik (bijna) elke ochtend neem richting Brussel en die uit zeker zes wagons bestaat, geen spoor. In de plaats daarvan stond er op spoor twee een miezerig treintje met ocharme drie wagons en dan nog niet eens een dubbeldekker. Jullie kunnen je de gevolgen zeker indenken. De forenzen moesten er met de schoenlepel bijgeduwd worden, geen vierkante centimeter bleef onbenut. Als sardientjes in een blik, zwemmend in het zweet van de medemens.

Ik heb deze beker/trein aan mij voorbij laten gaan. Ik mag dan wel een fan zijn van lichamelijk contact, ik kies liever zelf met wie ik in een innige omhelzing sta. Die paar minuutjes werktijd die ik hierdoor verlies, ruil ik met plezier in voor een gemakkelijke zitplek in een veel rustigere trein. ‘k Moet tegen vanavond nog wat Japanse woordjes gememoriseerd krijgen he.