Sinds vandaag (allez sinds gisteren om exact te zijn) wonen er mensen in het appartement naast ons. Ik was net helemaal gewend geraakt aan de luxe van een burenloos leven. Geen buren naast ons (behalve een luidruchtige graaf- of boormachine zo nu en dan), geen buren boven ons, geen buren onder ons. Zalig. De muziek keiluid zetten met de deuren naar het balkon wagenwijd open, luidruchtige feestjes tot in het kot van de nacht, het kon allemaal en zónder schuldgevoel. Voorbij zijn ook de tijden dat ik ongegeneerd in mijn négligé op het balkon kon gaan staan. Je weet nooit of die nieuwe buren niet net hetzelfde moment gaan uitkiezen om een luchtje te scheppen. Jammer. 
De nieuwe buren
Dat lijkt me nu net het enige nadeel van een appartement, de te dunne muren en plafonds…
Ja, te dunne muren en plafonds. Ik denk dat ze bij ons de isolatie vergeten steken zijn. We horen alles tot in de details…
En dat dansen in neglige..dat doen wij ook en de buren ook 😉
@kaatje: Haha, toffe buren heb jij.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het hier isolatiegewijs nog redelijk goed meevalt. Bij de bouw van het appartement is hier de nodige aandacht aan besteed. En het helpt ook wel dat wij de grootste lawaaimakers in het gebouw zijn. 😉
Dat is ook toevallig; ik heb ook net buren gekregen! Maar in tegenstelling tot bij jullie is de isolatie hier niet wat ze moet zijn. (Alhoewel het lastenboek natuurlijk iets anders voorschrijft …)
En ik heb de buren nog niet zien dansen in negligé, gelukkig maar want ze zijn al iets ouder