Daarstraks zat er voor de verandering nog eens een boete voor fout parkeren onder de ruitenwisser van de wagen van mijn vriendje (allez, technisch gezien is het de wagen van zijn bedrijf). Hoog tijd om naar de stadswinkel te gaan om ons een bewonerskaart aan te schaffen. ‘k Was die bewonerskaart eerlijk gezegd een beetje uit het oog verloren en aangezien ik mij meestal bekommer om de praktische zaken, was mijn vriendje het ook vergeten. 😉

Toen we de stadswinkel binnenstapten, voelde ik mij meteen enkele tientallen jaren teruggekatapulteerd in de tijd. Ik denk dat het hele stadswinkelconcept louter en alleen in het leven geroepen is om beide heren achter de balie een job te geven. Man, man, zulke volkse figuren, niet te doen. Ik was niet gehaast, dus vond ik het best nog wel charmant. Mijn vriend iets minder, want die verstond niet wat de meneer achter de toog zei. Met als gevolg dat ik bijna elk zinnetje van de meneer moest herhalen tegen mijn vriendje. Nochtans is het plat Leives niet mijn moedertaal. 😉

Toen we een bewonerskaart rijker de stadswinkel buiten kwamen, hoorden we opeens luid snikken. Aan de ingang van de bib en de dienst bevolking stond een schattig blond meisje van een jaar of acht de ziel uit haar lijf te wenen. Aangezien wij beiden niet zo goed tegen traantjes van kleine schattige meisjes kunnen, snelden we haar te hulp. Bleek dat ze haar papa kwijt was. Ze was samen met haar papa naar de bib gekomen en nu vond ze hem niet meer. Drama, drama! Aangezien ik zelf, toen ik tweeënhalf was, eens verloren ben gelopen in de grote stad, kon ik me levendig de paniek van het meisje voorstellen. Al is een papa kwijtraken in de bib natuurlijk iets minder erg dan een mama en een bomma kwijtraken in de grote stad als je je nog niet zo goed kan uitdrukken.

Ik het meisje dus bij de hand genomen en de papa gaan zoeken. Eerst binnen bij de dienst bevolking, want daar was hij ook geweest, maar daar was hij nu niet meer (die papa’s toch!). Waarna de vriendelijke mevrouw van de dienst bevolking ook mee kwam helpen zoeken. Ondertussen had ik het meisje al wat verder ondervraagd en wisten we hoe ze heette, hoe haar papa heette en waar ze woonde. De kans op een goede afloop nam zienderogen toe. En ja, wie bleek er gewoon nog in de bibliotheek rond te lopen. De papa, die nog niet eens gemerkt had dat zijn dochtertje weg was. Het meisje is recht naar haar papa gelopen en heeft hem zeker vijf minuten niet meer losgelaten. Eind goed, al goed. 😉

Tot zover onze goed daad van vandaag.