Nog een treinrit van een goeie twintig minuten en dan ga ik mijn vriendje eens geweldig hard in de watten leggen! Jay!

Gisterenavond voor de verandering nog eens op babybezoek geweest. Jammer genoeg was de batterij van mijn fototoestel platter dan plat, dus heb ik voor de allereerste keer geen foto’s van het nieuwe leven kunnen nemen. Eigen fout, want normaal neem ik altijd een reservebatterij mee. Alleen was ik er nu zo honderd procent zeker van dat de batterij in het fototoestel nog maar net opgeladen was dat ik het niet de moeite vond de reservebatterij mee te nemen. Big mistake.

Dit zal me beslist geen tweede keer meer overkomen.

Vandaag verjaart de belangrijkste man in mijn leven! Wat lang geleden begon als een schuchtere vriendschap (schuchter van zijn kant, dan toch 😉 ), groeide na wat jaartjes (en wat omzwervingen van ons allebei) uit tot de beste, mooiste en langste relatie die ik ooit gehad heb.

Thanks baby! Omdat je er altijd voor me bent, omdat je mijn grillen en mijn gezaag nog steeds verdraagt. Omdat je mij nog altijd zo graag ziet. You’re the best!

Ik wilde jullie de link naar deze comic die ik onlangs ontdekt heb, zeker niet onthouden. Wie houdt er nu niet van pinguins en ijsberen? 😉

Met een happy end, zoals dat hoort. 😉 ‘t Is eens wat anders dan: “Oja, ‘k heb mijn lief opgescharreld op één of andere fuif.” 😉

Mja, ik ben er dus niet geraakt dit weekend. Maar ik heb toch nog een beetje de FOSDEM atmosfeer kunnen opsnuiven, zaterdagavond toen ik mee ben gaan eten met de mensen van de organisatie. Dat eten viel trouwens nogal tegen. De bediening was supervriendelijk, dat wel, maar men had onze groep geplaatst in een zaaltje apart, waar de enige verluchting bestond uit een open venster. Het was dus kiezen tussen ofwel stikken in de sigarettendamp (ik ben aan het aftellen tot 2007) ofwel doodvriezen op je stoel. Niet aangenaam.

De geserveerde porties waren ook veel te klein voor de mannen die de hele dag hard gewerkt hadden. Bovendien waren de gerechten op zijn best lauw te noemen. Je kon je gerecht geen vijf minuten op je bord laten liggen of het was al koud. Bij het vertrekken vond de bediening mijn jas trouwens niet meer terug. Bleek die na wat onderzoek te hangen onder een andere jas op de stoel van iemand anders (!) terwijl er meer dan genoeg kapstokken in het restaurant waren. Advies van yab: vermijd restaurant Sogno d’Italia op de Boondaelse steenweg in Brussel.

Gelukkig maakte het gezelschap veel goed. 😉

Borden, grote borden, met daarop een URL.

Allen daarheen! Goh, waar is de tijd dat Jean-Lucske boldy went where no one had gone before?

Net terug van een filmavondje met een vriendin. Stond op het programma: Brokeback Mountain. Je weet wel, die film met de verliefde cowboys die al ongeveer elke prijs gewonnen heeft die er te winnen valt. Is de hype die rond deze film terecht? Gedeeltelijk wel. Goeie acteurs, schitterende fotografie, veelzeggende stiltes en een landschap dat gewoon te mooi is om waar te zijn.

Maar toch, het verhaal van een onmogelijke liefde, het is al zo vaak verteld. Nieuw ingrediënt in deze film: het gaat over de liefde tussen twee mannen. Gasp! Misschien dat dit thema in bepaalde gebieden van Amerika inderdaad nog gevoelig ligt, maar hier in België zijn we dat stadium gelukkig al een tijd voorbij. Sinds 2003 mogen holebi’s met elkaar huwen en ik heb er goeie hoop op dat homo-adoptie binnenkort ook mogelijk is.

Wat natuurlijk niets afdoet aan de grootste verdienste van deze film: het schetsen van een mooi, maar tragisch liefdesverhaal. ‘k Heb zelfs een traantje weggepinkt in de cinema.

Deze namiddag moest ik samen met wat collega’s voor het werk naar ‘s Hertogenbosch om aldaar inspiratie op te doen over digitaal archiveren en elektronisch werken. Met een blij gemoed en hopend op interessante nieuwe ontdekkingen waren we klaar voor de tocht naar onze Nederlandse vrienden.

De namiddag begon al goed. Onze chauffeurs waren om te beginnen meer dan twintig minuten te laat, waardoor we (zonder files en ander verkeersleed) sowieso nooit meer op het afgesproken tijdstip in Den Bosch konden geraken. Vervolgens ontstond er enige verwarring over met welke wagens wij daar moesten geraken.

Eenmaal vertrokken bleek onze chauffeur van lotje getikt. Nog nooit iemand zo veel zware overtredingen achtereen zien maken. Rechts inhalen, vrolijk rondrijden met de gsm in de hand, twee maal op het nippertje een botsing vermeden, snelheidsovertredingen, bijna een paaltje geramd,… Op een gegeven moment na de tigste overtreding, kreeg ik gewoon de slappe lach. Als we op dat moment gecrasht waren, was ik dan toch vrolijk de pijp uitgegaan. Anyway, het was lichtelijk onverantwoord. Nog nooit zo blij geweest dat ik mijn gordel aanhad.

Op de koop toe was de chauffeur ook nog eens zijn kaart vergeten, had hij geen routebeschrijving bij zich en ook geen flauw idee waar ‘s Hertogenbosch lag (nu, ik eigenlijk ook niet, maar ik ben dan ook geen chauffeur). Dan maar ergens gestopt in een benzinestation om de weg te vragen. Gelukkig kwamen we wat verderop een groot bord tegen met daarop een grote pijl richting ‘s Hertogenbosch (zucht van verlichting).

In ‘s Hertogenbosch meer van hetzelfde. Een tiental voorbijgangers lastig moeten vallen met de vraag om een wegbeschrijving, bijna een voetganger overreden, achteruitgereden midden in een drukke straat. Eén ding mag gezegd: de inwoners van Den Bosch zijn supervriendelijk en de stad zelf zag er ook heel gezellig uit (allez, wat ik er van gezien heb toch).

Zo’n veertig minuten te laat, kwamen we dan eindelijk op onze bestemming aan. Zeer vriendelijk onthaal, maar in plaats van een hands on demonstratie van hun werkmethode, kregen we een (weliswaar interessante) powerpoint presentatie te zien. Zoals ik al zei, de presentatie was interessant en werd gegeven door een zeer begenadigd spreker, maar om daarvoor nu met elf mensen helemaal naar Nederland af te zakken… Beetje overkill. Ze hadden beter een video conference georganiseerd.

Op de terugweg hetzelfde verhaal: nog wat zware overtredingen gesprokkeld, wat fileleed rond Antwerpen, gegrommel van de chauffeur over niet tolereerbare manoeuvres van andere chauffeurs (!!). Ondertussen was het lachen ons al lang vergaan en hoopten we alleen nog maar heelhuids thuis te geraken.

Na een helse terugrit werden we afgezet aan Brussel Noord, waar ik net mijn trein zag vertrekken toen ik het perron opgespurt kwam. Twintig minuten wachten op de volgende en de batterijen van mijn Treo waren leeg. Dan maar in een telefooncel kruipen om mijn vriend (die al op FOSDEM zat) van mijn avonturen op de hoogte te brengen.

Achja, ik heb het overleefd, mijn collega’s wat beter leren kennen en nog eens de slappe lach gehad. Al bij al nog wel een geslaagde dag. Alleen jammer dat ik voor een domme presentatie de afscheidsreceptie van een collega die op pensioen ging, heb moeten missen.

Nu iets drinken en daarna naar de film!