Oef. Na vorige week behoorlijk wat avonden opgeofferd te hebben aan het beoordelen van websites en het uitdelen van puntjes, is de prijsuitreiking van onze webdesignwedstrijd zonder problemen verlopen. Een pak van mijn hart.

Voor het vierde opeenvolgende jaar heb ik deze wedstrijd georganiseerd voor onze studentenvereniging. Dit jaar waren er vier categorieën waarin prijzen te winnen vielen. En ik moet zeggen: de beste sites hebben gewonnen. Niets dan tevreden gezichten op de prijsuitreiking dus. (En één laarzenfetisjist. 😉 )

Maar de keerzijde van de medaille is dat het beoordelen van zo’n site echt wel veel werk is. Je moet toch alle onderdelen bekijken, beoordelen of de site wel toegankelijk en makkelijk in het gebruik is, paar tools erop loslaten, kijken of de geboden content wel de moeite is,… Enfin, ikzelf en de andere juryleden hebben er genoeg uurtjes aan besteed.

En ik merk bij mezelf dat ik het dit jaar moeilijker had om me voor de wedstrijd te motiveren. Het aantal inschrijvingen lag ook beduidend lager dan vorig jaar. Iets wat ik totaal niet begrijp, want ik heb nog nooit zoveel reclame gemaakt. Misschien komt er sleet op de formule? Want aan websites is er geen gebrek in de virtuele studentenegmeenschap.

Aan de ene kant ben ik blij dat ik besloten heb ermee te stoppen, weer een kopzorg minder en wat vrije tijd extra, maar aan de andere kant vind ik het ook wel jammer, want de reacties van de deelnemers op de prijsuitreiking waren zeer positief. En velen hebben gezegd dat ze volgend jaar zeker opnieuw wilden deelnemen.

Nu, mijn besluit staat vast. Het is mooi geweest. Misschien neemt iemand van de andere medewerkers van onze studentenvereniging de fakkel van mij over, maar ik vrees er voor…

Jaja, wie weet slaag ik er toch ooit in mijn volledig van het studentenleven los te weken.