Binnen een zevental uur zullen ik en mijn vriendje ons ettelijke kilometers boven Europa bevinden. Op weg naar Rome, de Eeuwige Stad. En momenteel zit ik boordevol reisstress. Wat niet bepaald aangenaam is voor mijn vriendje want die heeft vanavond al een paar verwensingen naar zijn hoofd gekregen. Gelukkig kent hij mijn pre-reisbuien en houdt hij zich naar goeie gewoonte heel erg koest. This too shall pass.

‘k Weet het, ik hoef mij nergens over op te jagen. We hebben echt alles in onze valies zitten en Rome is nu niet bepaald een ontwikkelingsgebied. Dus wat we vergeten zijn, kunnen we daar nog altijd kopen. Het allerbelangrijkste, mijn lenzen, bril en lenzenproducten heb ik bij. Dus wat kan er nog mis gaan? Veel, volgens mijn overreagerende hersencellen. Ik leg vanalles klaar om het klaargelegde vlak daarna te verplaatsen en prompt niet meer te weten waar ik die spullen nu in godsnaam weer gelegd heb.

Stress stress stress.

En we zijn ook niet goed genoeg voorbereid! Nope, ik heb de reisgids maar één keer gelezen en we hebben helemaal nog niet besproken wat we morgen gaan bekijken. En wat als we door onze gebrekkige voorbereiding tot de conclusie komen dat een bepaald museum gesloten is net op de dag dat wij het willen bezoeken? En wat als die dag de laatste dag is? Dan heb ik dat niet gezien! Rampspoed! Geweeklaag! Tandengeknars!

En zo gaat dat maar door. ‘t Is echt om gek van te worden. Wedden dat ik vannacht geen oog dicht doe? Enfin, ik zal dan toch heerlijk slapen op het vliegtuig… 😉