Het verhaal van de film zal ondertussen wel door iedereen gekend zijn, dus daar hoef  ik geen woorden aan vuil te maken. Wat ik jullie wel kan vertellen, is dat ik ongelooflijk hard van deze film genoten heb. Om de één of andere reden heeft het verhaal mij diep geraakt. Kwam het door de tristesse die de film uitstraalde? Het gevoel dat mensen slechts een speelbal van het lot zijn? De onvermijdelijkheid van het wegvallen van personen die ons dierbaar zijn? De onontkomelijkheid van de dood?

Het hoofdpersonage ondergaat zijn leven meer dan dat er hij er echt richting aan probeert te geven. Misschien is dit wel de enige juiste manier om met het leven om te gaan en trek en sleur ik gewoon te hard tegen de stroom in? Misschien moet ik me gewoon laten meedrijven? Zien wat er komt? Wie zal het zeggen. Feit is dat ik deze bijna drie uur cinema geweldig goed besteed vond.