Een collega leende me dit boek uit met de woorden: “Dit is echt iets voor jou.” Ik zal daar maar niets achter zoeken, want het boek loste voor mij geenszins de hoge verwachtingen in die de achterflap creëerde. De premisse is vanaf het begin glashelder en de “big reveal” zie je van mijlenver aankomen. Op den duur begon ik me zelfs te ergeren aan de boodschap die er zo dik op lag dat het erover was. ‘Privacy is theft’, het had gewoon de ondertitel kunnen zijn.

Pas op, het boek is zeer vlot geschreven en het centrale thema, sociale media en de invloed die deze op ons hebben, is natuurlijk brandend actueel. En jawel, het boek legt wel degelijk de vinger op praktijken die vandaag de dag al gebeuren. Mijn probleem zit hem vooral in de zeer rechtlijnige afwikkeling van het boek en de grenzeloze naïviteit van het hoofdpersonage Mae en bij uitbreiding alle andere circlers in dat boek. Ik had heel veel moeite om in Mae een geloofwaardig hoofdpersonage te zien. In het begin van het boek lukte dat nog aardig en zag ik Mae als het slachtoffer van een sekte. De gebeurtenissen naar het einde van het boek toe maakten het mij echter moeilijk te geloven dat deze zelfs de meest fervente aanhanger van een sekte niet de ogen zouden openen. In 1984 deed de protagonist ten minste nog moeite om aan zijn lot te ontsnappen. Als een zeer fervent gebruiker van sociale media, mag ik hopen dat de mensheid zich toch een beetje kritischer opstelt en ik zie heus wel genoeg tekenen rondom mij dat dit het geval is. Maar misschien ben ik een onverbeterlijke optimist, blind voor het doemscenario dat ons allemaal boven het hoofd hangt.

Het boek had wat mij betreft ook wat korter mogen zijn, dat had niets afgedaan aan de boodschap en had ik mij een paar pagina’s minder moeten ergeren. 😉