solidariteit

Fair Trains

Allez vooruit, ‘k heb mijn duit in het zakje gedaan. Voor tien euro heb ik tien pralines van Oxfam gekregen en in één moeite een goeie daad verricht. Mijn geweten is weer (eventjes) gesust. Het viel mij wel op dat ik één van de weinige mensen was die in het station zo’n doosje pralines kocht. Iedereen zal het te druk hebben met kerstaankopen doen, zeker?

Om de één of andere reden schijn ik ook altijd vrijwilligers voor liefdadigheidsorganisaties allerhande aan te trekken. Ik denk dat er op mijn voorhoofd geschreven staat: “Ik ben een watje. Als u mij een mooi verhaaltje vertelt over het goede doel waar u voor ijvert, kan u mij zonder al te veel problemen geld aftroggelen.” ‘t Is niet dat ik het niet weet, he.

Een dag te laat

Maar toch wil ik nog even de aandacht vestigen op de voorbije Werelddag van Verzet tegen extreme armoede. Extreme armoede is niet alleen een zaak van ontwikkelingslanden, ook in België zijn er mensen die tussen de mazen van het verzorgingsnet doorglippen, die op straat leven, die van dag tot dag (over-)leven omdat ze geen andere keuze hebben.

Armoede is een onrecht dat de wereld uit geholpen moet worden. Voor het grootste deel is dit natuurlijk werk voor beleidsmakers, maar ook als individu kan je je steentje bijdragen. Door je ogen niet te sluiten voor de ellende van anderen. Of door bijvoorbeeld deel te nemen aan de 16de voedselinzameling van de Voedselbanken. Deze actie loopt nog tot en met vandaag (18 oktober). Wat rijst, een beetje pasta en blikvoer, meer hoeft die bijdrage niet te zijn. Een paar euro’s om de minderbedeelden aan eten te helpen. Een mooi initiatief, toch?