Om de één of andere reden had ik me in het hoofd gehaald dat Slumdog Millionaire een feel good movie was. Boy, was I wrong. Het begon al goed met een geweldadige martelscène en het verbeterde er daarna niet echt op. Slumdog Millionaire brengt het verhaal van een weesjongen uit de sloppenwijken, terwijl het een goed beeld schetst van India: de miserie in de sloppenwijken, de maffia, de godsdiensttwisten, de opkomst als economische grootmacht, de fascinatie voor cricket, het contrast tussen de rijken en de armen, de georganiseerde bedelarij, het gebrek aan respect voor de mensenrechten,… Deze film laat het ons allemaal zien, samengebald in het levensverhaal van één hopeloze romanticus, die tegen beter weten in blijft zoeken naar de liefde van zijn leven.

De film is ronduit fantastisch in beeld gebracht. De scène waarin de jongens door de sloppenwijken hollen, vibreert van levenslust. Visueel is deze film een genot voor het oog. Al moet je er wel de nodige gewelddadige scènes bij nemen. De film gaf mij dan ook een dubbel gevoel. Hij eindigt met een happy end, maar zou de romanticus ooit zo ver geraakt zijn zonder de misdaden van zijn oudere broer? Een oudere broer die hem vaak erg gemeen behandeld, maar op kantelmomenten steeds voor hem opkomt? Waarschijnlijk niet. Zonder het offer van de oudere broer, geen happy end. En dat gaf de film voor mij een wrange nasmaak.

Begrijp me niet verkeerd. Slumdog Millionaire is een geweldige film en ik zal hem beslist aanraden, maar door hem te bekijken ben ik er alleen maar meer van overtuigd geraakt dat India geen land voor mij is. Het idee alleen al continu verminkte kindbedelaars van je te moeten afschudden, ik krijg er kippenvel van.