Toen we tijdens ons verblijf in Baton Rouge de Laura Plantation bezochten, vertelde de gids ons dat ze zoveel wisten over de geschiedenis van het huis en de plantation, omdat ze de memoires van de vrouw naar wie de plantation genoemd was, teruggevonden hadden. De memoires van Laura Locoul Gore, die pas stierf in 1963, 101 jaar oud boden een interessante blik op een verloren tijdperk, dat van de Creoolse family business. De memoires waren via een hele omweg in handen gekomen van de nieuwe eigenaars van de plantation. De nieuwe eigenaars restaureerden het huis en goten de memoires in boekvorm, geïllustreerd met talrijke foto’s die Laura had nagelaten.

Ik kon het niet laten na het bezoek aan de Laura Plantation het boek te kopen, als aandenken, maar ook omdat het verhaal van Laura die de erfenis van haar familie weigerde me fascineerde. Het boek was minder interessant dan ik verwacht had. Veeleer een opsomming van geboortes en overlijdens, gevolgd door een aaneenschakeling van feestjes waarop Laura te maken kreeg met verschillende aanbidders tot ze de ware tegenkwam in de vorm van (o schande!) een protestantse jongeling. Het bleef nogal aan de oppervlakte en het is duidelijk dat Laura geen echt schrijverstalent bezat. Toch ben ik blij dat ik het gelezen heb, omdat het een interessant document is en omdat het zo vol met foto’s staat van een tijd die we ons nu nog met moeite voor de geest kunnen halen. Het bood me de kans kennis te maken met een wereld die verdwenen is, door de ogen van iemand die het meegemaakt heeft.