Op de trein terug naar huis was ik de voorbije weken aan het overpeinzen. En ik besefte hoe bevoorrecht ik ben dat ik zoveel fantastische dingen mag meemaken. Ik heb leuke nieuwe mensen ontmoet, mooie plekken gezien, heerlijke gerechten gegeten, vreemde talen gesproken, genoten van de zon en het gelach van mijn vrienden. En bovenal, ik heb dit alles kunnen delen met de persoon die mij het liefste op de hele wereld is.

En dan te bedenken dat ik mezelf vroeger nooit in een relatie heb zien functioneren. Ik heb een moeilijk karakter en sterke overtuigingen. Ik ben geen gemakkelijk mens om mee samen te leven, ik geef dat toe. Ik heb als jong meisje nooit zitten fantaseren over een prins op het witte paard, want ik was ervan overtuigd dat een vaste relatie niks voor mij was. Hier en daar een scharrel of een kortstondige flirt en hup. Het deerde me niet. Ik zou als onafhankelijke vrouw alleen door het leven gaan.

Maar kijk, het kan verkeren. Op een dag kom je iemand tegen die je langzaam maar zeker leert appreciëren. De verlegen buitenkant verbergt een persoon die verbazingwekkend veel met je gemeen heeft, dezelfde interesses deelt en er dezelfde kijk op de wereld op nahoudt. En dan besluit je na twee jaar de sprong te wagen, een koppel te worden en wel te zien waar het eindigt.

En het blijft maar duren. En eerlijk, het wordt er alleen maar beter op.