Mijn eerste boek van deze Leuvense misdaadschrijver. Eigenlijk een beetje schandalig dat het zolang geduurd heeft voordat ik één van ‘s mans boeken ter hand nam. Ik zal eerlijk zijn, mijn aarzeling had ook te maken met het feit dat ik al jaren geen “who dunnits” meer lees, al was ik in mijn tienerjaren een heuse fan van Hercule Poirot van Agatha Christie. En mijn laatste ervaring met een boek van Aspe was niet meteen voor herhaling vatbaar.

Maar kijk, het werd een aangename kennismaking. ‘Tot de dood ons scheidt’ is een vlot geschreven boek dat je opslorpt in een verhaal dat zich op twee niveaus afspeelt: enerzijds in het hedendaagse Leuven waar het Fochplein nog een grote bouwput is en er twee moorden gepleegd worden en anderzijds tijdens de tweede wereldoorlog. De gebeurtenissen tijdens de tweede wereldoorlog zijn zo mogelijk nog beklijvender dan die in het heden.

Wat dit boek extra bijzonder maakt, is dat het zich volledig afspeelt in Leuven en talrijke verwijzingen naar Leuvense plekken, gebouwen en gebeurtenissen bevat. De brand van de Leuvense universiteitsbibliotheek, het ongenoegen van de burgemeester toen de werken aan het Fochplein stilgelegd moesten worden vanwege het archeologisch onderzoek, talrijke bestaande gebouwen en pleinen krijgen een glansrol in het verhaal. Leuk om door Leuven te wandelen en op zoek te gaan naar de details die in het boek beschreven worden én je  leert en passant nog een beetje bij over de Leuvense geschiedenis.

Jo Claes slaagt er perfect in zijn fictieve personages te integreren in het Leuven dat me nauw aan het hart ligt. De personages zijn ook levensecht. Ze maken fouten, ze panikeren, ze twijfelen. En geen moment overviel mij een gevoel van voorspelbaarheid terwijl langzaam maar zeker de puzzelstukjes van het plot op zijn plaats vielen.

Een echte pageturner die je tot het laatste moment in spanning houdt. Meer hoeft dat niet te zijn.