Voor het tweede semester Spaans mochten we voor de verplichte lectuur kiezen uit een lijstje van vijf boeken. Omdat ik vroeger een grote fan was van de boeken van Allende besloot ik me aan haar meest recente roman te wagen. Dat de titel verwees naar één van mijn favoriete landen op deze aardbol was een bijkomend pluspunt.

En ik werd niet teleurgesteld. Wat een prachtig boek. Misschien een tikkeltje sentimenteel, maar dat mag wel eens, zo af en toe. Het verhaal draait rond de kranige Alma, een joodse vrouw van Poolse afkomst die als kind vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog door haar ouders op een boot naar de VS wordt gezet waar haar oom en tante wonen. Haar ouders komen om in de concentratiekampen van de nazi’s en haar broer verongelukt met zijn vliegtuig van de RAF.

Het boek vertelt het leven van Alma aan de hand van flashbacks. Terwijl we Alma door de gracieuze zinnen van Allende zien uitgroeien tot een kranige vrouw die door het leven niet gespaard werd, komen we met mondjesmaat meer te weten over het nevenpersonage Irina, een Moldavisch meisje dat werkt in het rusthuis waar Alma verblijft. Terwijl de vriendschap tussen beide vrouwen groeit, wordt het mysterie rond de Japanse minnaar van Alma langzaam ontrafeld.

Het verhaal moge dan wat sentimenteel zijn, ik moet zeggen dat het mij oprecht ontroerd heeft. Ook schitterend dat dit boek erin slaagt thema’s zoals de jodenvervolging, AIDS, interraciale relaties in de US, kindermisbruik doorheen de bladzijden te verweven zonder zwaar op de hand te zijn. Ze vormen gewoon de achtergrond voor een prachtig liefdesverhaal.

Het einde greep me, hoewel te verwachten, echt bij de keel. Ik moest zelfs een traantje wegpinken toen ik in Genève de laatste pagina’s las.