Ik herinner me de eerste keer dat ik Flamazin zag nog goed. Het was een warm Pinksterweekend in 2008, zo’n weekend waar Leuven in Scène een patent op schijnt te hebben. Ik was helemaal betoverd door die jonge gasten die in het stadspark van Leuven met vuur speelden. En kijk, drie jaar later, had ik opnieuw het genoegen ondergedompeld te worden in deze magisch-romantische vuurparabel. De artiesten leken geen dag ouder geworden sinds 2008 en het publiek liet zich gewillig betoveren door hun vurige fratsen. Spijtig dat het de laatste keer was. Het was alleszins een waardig afscheid van een schitterende voorstelling.

PS: Onderweg naar de voorstelling kwam ik een skatende klasgenoot Spaans tegen. Laat ons zeggen dat ik mij mijn altruïstisch aanbod om hem met mijn fiets voort te trekken, onderweg toch wel een beetje beklaagd heb.