Vergis jullie niet, De Correcties is absoluut een fenomenaal boek dat met recht en rede een klassieker van de Amerikaanse literatuur genoemd mag worden. Toch heeft het me ontzettend veel moeite gekost om dit boek uitgelezen te krijgen. Wellicht omdat de situatie van het gezin Lambert me zo akelig bekend voorkwam en me dieper trof dan ik wel zou willen toegeven. Gemiste kansen, onuitgesproken verlangens, verkeerde keuzes en toch blijven verder doen tegen beter weten in en zo je eigen leven de dieperik in helpen. I’ve seen it all before.

Twee oudjes in een huis dat rondom hen vervalt, de vader heeft Parkinson en begint te dementeren, het koppel voert een dagelijkse stille oorlog.  Hun drie kinderen hebben het nest verlaten of zijn het, beter gezegd, ontvlucht. Alle drie de kinderen zijn op hun manier mislukkigen, misfits, die wanhopig de schone schijn proberen hoog te houden. Ik werd er eerlijk gezegd een beetje moedeloos van. Ik wilde in het boek stappen en de personages eens goed door mekaar schudden. Sommige passages vervulden me met zoveel ongemak (de dronken haagscheerscène) dat ik het boek gewoon moest wegleggen.

Het is echt lang geleden dat een boek nog zo’n gevoelige snaar bij mij geraakt heeft, maar ik weet zeker dat ik dit nooit meer zal herlezen.

Oja, ik ben het trouwens volstrekt oneens met dit citaat op de cover van het boek: “bij vlagen buitengewoon grappig”. Ik heb geen enkel moment de aanleiding gevoeld om te lachen. In tegendeel bij het lezen van dit boek krulden mijn mondhoeken consequent naar beneden. Voor mij was dit een wrang, door en door triest boek. Pas op de allerlaatste pagina komt er een straaltje hoop te voorschijn. Of toch niet?