Volgende stop: de magnetische termietenheuvels van Litchfield National Park. Elk van de duizenden, meer dan twee meter hoge, termietenheuvels heeft dezelfde oriëntatie en kan dus als kompas dienen. De dunne kant van de heuvels wijst de noord-zuidrichting aan, de brede kant de oost-westrichting. Reden voor dit toch wel bijzonder natuurfenomeen is dat op die manier de kleinst mogelijke oppervlakte van de heuvel volledig aan de zon wordt blootgesteld. Die termieten voorzien hun woonplaats dus van een ingebouwd temperatuurcontrolemechanisme. Een klein wonder der natuur. De stop duurde hoop en al een kwartiertje, net lang genoeg om een paar foto’s te nemen van de magnetische termietenheuvels en te poseren bij een andere gigantische termietenheuvel. Verder viel er op die plek niet veel te beleven en je bent snel uitgekeken op zo’n hoop heuvels, hoe ingenieus ook.
Florence Falls kon ons meer boeien dan de termietenheuvels. Aan de voet van de dubbele waterval was er een prachtige meertje, omgeven door hoge steile wanden. Ideaal om af te koelen. Snel in ons zwempak geschoten en de trappen naar beneden genomen. Al hijgend kwamen we beneden aan om daar vast te stellen dat we niet de enigen waren op zoek naar verfrissing. Het was er verschrikkelijk druk. Jammer, want het was echt een heel mooie waterval en de plek kon zo figureren in één of andere oerwoudfilm. We lieten het echter niet aan ons hart komen en doken het water in. Nuja, duiken zou ik het niet willen noemen, we klauterden voorzichtig wat rotsen over en deden ons best niet uit te glijden en een been te breken. Het water deed ontzettend deugd en een aantal macho kerels zorgden voor entertainment door de rotsen op te klauteren en dan van een paar meters hoogte naar beneden te duiken, terwijl uitdrukkelijk aangegeven stond dat duiken verboden was omdat er stenen onder het wateroppervlak verborgen lagen. Ik hield mijn hard vast. Gelukkig zijn er tijdens onze aanwezigheid geen ongelukken gebeurd.
Na het zwemmen maakten we een mooie én interessante wandeling langs Sandy Creek, het riviertje dat de Florence Falls voedt. We waanden ons echt in het oerwoud. De vegetatie was groen en rijk en overal om ons heen hoorden we geluiden van dieren, die zich jammer genoeg meestal verstopten voor ons. Blijkbaar had niemand van de andere zwemmers zin om in deze hitte te wandelen en hadden wij het mooie pad bijna voor ons alleen. Het was boeiend omdat de wandeling ons eerst langs oerwoedgebied bracht en dan in droger bushland. Wat een contrast.
Volgende waterval op ons lijstje: Tolmer Falls. Bijzonder spectaculair en zeer mooi. Jammer dat we ditmaal niet ons zwempak konden bovenhalen. Het meertje beneden is afgesloten voor toeristen omdat er kolonies zeldzame vleermuizen leven. Op het moment dat we uit de auto stapten begon het te rommelen. Een onweer op komst. We haastten ons naar de waterval voor een paar foto’s en haalden droog de auto. Het onweer liet gelukkig nog even op zich wachten en toen we aan Wangi Falls (onze laatste bestemming in Litchfield National Park) kwamen, waren de donkere wolken alweer verdwenen. In Wangi Falls kon je ook zwemmen, maar we kozen ervoor niet te lang te blijven hangen en snel door te rijden naar Darwin. Achteraf gezien, hadden we beter bij Wangi Falls dan bij Florence Falls gezwommen. Bij Wangi Falls was het veel minder druk. De waterval was aan de andere kant bijzonder populair bij spinnen. We raakten al gauw de tel kwijt van het aantal achtpotigen dat wachtend in hun web zat. Wachtend op de argeloze prooi.
Na Wangi Falls keerden we op onze stappen (of is het autobanden?) terug naar Batchelor. We legden dezelfde weg af, maar dan in omgekeerde richting. Onze auto was niet echt uitgerust om de rechtstreekse weg naar Darwin te nemen die enkel toegankelijk is voor 4WD. We waren nog een kwartier vertrokken of we werden overvallen door een gigantische regenbui. Mijn vriend minderde snelheid en ditmaal was het helemaal niet erg als hij zich vergiste tussen richtingaanwijzers en ruitenwissers. Gieten, gieten, onvoorstelbaar. Spektakel verzekerd. Al voelden we ons tussen al dat natuurgeweld slecht op ons gemak in ons rood autootje. Gelukkig lieten we na een kwartier het ergste van de storm achter ons en klaarde de hemel al weer op. Om op enkele kilometers van Darwin donkere rookwolken afkomstig van bosbranden prijs te geven.
We waren alleszins blij dat we in de late namiddag zonder kleerscheuren ons hotel in Dwarin bereikten. Het eerste wat we deden was de koffers leegmaken en al de vuile was bijeen te zoeken. Het was hoogdringend dat er gewassen werd, want we zaten zowat door al onze kleren heen. En ik had die ochtend mijn laatste propere onderbroek aangedaan. Een mens zweet wat af bij zulke tropische temperaturen. Elke dag propere kleren aandoen, was heus geen luxe. Maar omdat ik, noch mijn vriend graag wassen, hadden we dit karwei uitgesteld tot het allerlaatste moment. Nu konden we er helaas niet meer onderuit. Gelukkig was het hotel uitgerust met goede wasmachines. Al bij al ging het wassen vlotjes. Niets gekrompen of verkleurd in de was. Mooi, mooi. Al was het wel vervelend dat sommige van mijn kleedjes niet in de droogkast mochten en we die in de kast te drogen moesten hangen. Verre van ideaal.
We sloten de avond af met een lekkere maaltijd, vergezeld van (jullie raden het nooit) een flesje schuimwijn. Mijn barramundi was superlekker en heel elegant gepresenteerd. Doodop kropen we vervolgens in bed. De volgende dag moesten we supervroeg uit de veren om op tijd op het vliegveld te zijn.
