Na een vlucht van een dikke twee uur, kwamen we aan op de luchthaven van Chicago. Nadat we onze bagage van de band genomen hadden, was het wachten op vriend H, die ons zou komen ophalen aan de luchthaven. Hij bleek echter nergens te bekennen en reageerde niet op de sms-berichtjes die we stuurden. Daar stonden we dan. Verloren op de luchthaven. Gelukkig bleek H slechts wat vertraging te hebben door problemen met de treinen en verscheen hij na een kwartiertje wachten.

Van de luchthaven naar ons hotel bleek het nog een flink eindje. We namen een shuttle naar het hotel, dropten onze bagage af en waren klaar om de stad te verkennen. Omdat een stad verkennen op een lege maag niet zo’n goed idee is, stopten we bij the Big Bowl in East Ohio Street voor een overheerlijke Thaise curry vergezeld van een sangria, nuja, wat ze in Amerika sangria noemen: iets superzoet wat best drinkbaar was. Als u sangria en Thaise curry een rare combinatie vind, wel, ik ook. 😉

In downtown Chicago keken we onze ogen uit. We spiegelden ons in de beroemde “bean” en stonden met onze voeten in het water van de Crown Fountain, een bijzondere fontein waarop met behulp van LED’s gezichten van inwoners van Chicago geprojecteerd worden. Om het kwartier vormt de mond van de inwoners een O en komt er een straal water uit, waardoor het lijkt alsof de projectie spuwt op de spelende kinderen. Heel grappig en geweldig om in te spelen bij warm weer.

Om drie uur had vriend H een architecturale rondleiding door Chicago gereserveerd. De volgende twee uur werden we overspoeld door technische architectuurtermen zoals masonry load-bearing constructies, set-back skyscrapers en staalconstructies. We zagen de ene na de andere voormalige hoogste wolkenkrabber van de wereld. Chicago wordt beschouwd als de geboorteplaats van de wolkenkrabber. Na de grote brand van 1871, schoot er niet veel meer over van Chicago en kwam er plaats vrij om te experimenteren met nieuwe bouwmethodes. Aangezien iedereen op hetzelfde beperkte stukje grond wilde bouwen, was de keuze om de lucht in te bouwen snel gemaakt.

Tijdens de rondleiding kregen we verschillende schitterende lobby’s van gebouwen te zien. Als toerist zou je op je eentje er nooit bij komen om zomaar een gebouw binnen te stappen. Terwijl alle lobby’s wel degelijk vrij toegankelijk zijn. De mevrouw die de rondleiding gaf, hield er flink de pas in, waardoor ik soms serieus moest bijbenen om bij de groep te blijven. Ik neem namelijk af en toe graag een fotootje van al die architecturale schoonheid.

Ik vond de rondleiding interessant, maar te fel gefocust op de verschillende bouwtechnieken. Ik had graag ook wat meer van de geschiedenis vernomen. Maar het blijft grappig om Amerikanen Franse termen als art déco en art nouveau te horen uitspreken. Deed me denken aan onze gids in New Orleans wiens Frans ook van een sappig accent voorzien was.

Na de rondleiding trokken we naar de Hancock skyscraper om een drankje te drinken en te genieten van het uitzicht op de 94ste verdieping. Het had wel iets, met een glaasje (peperdure) champagne in de hand neerkijken op de stad. Hancock building is het vierde hoogste gebouw in Chicago met een prachtig uitzicht op het meer, de stranden en de stad zelf. Een goed voorstel van vriend H om hier iets te gaan drinken. Als toeristen zouden we waarschijnlijk rechtstreeks naar het observatory gegaan zijn, waarvan de inkomprijs evenveel bedroeg als ons drankje en het uitzicht even overweldigend zou geweest zijn.

‘s Avonds aten we iets in de buurt van ons hotel en kropen we vroeg onder de veren. Het was een vermoeiende dag geweest.