De Standaard weblog heeft een uitstekende samenvatting gemaakt. Oordeelt u zelf.

Gisteren zijn mijn vriend en ik in de gietende regen het kunstwerk van Jan Fabre op het Ladeuzenplein in Leuven van dichterbij gaan bewonderen. De vriendelijke meneer aan de andere kant van de lijn drukte mij bij het reserveren van de tickets op het hart zeker een kwartier op voorhand aanwezig te zijn.

Brave burgers als wij zijn, stonden we mooi om twintig na negen (ok, niet helemaal een kwartier op voorhand, maar het regende echt wel hard) aan de kever in kwestie. Om aldaar een vlug vlug neergekrabbeld briefje te vinden dat de kever crew even weg was en om half negen terug zou zijn. Ok, geen probleem, een plas- en eetpauze wil ik die lieve mensen gerust gunnen. Helaas stonden de horloges van de kever crew duidelijk niet gelijk met de atoomklok, want ze verschenen pas om kwart voor negen ten tonele. Nu, normaal maal ik niet zozeer om een kwartiertje meer of minder, maar het gooooooooooooooooot echt wel water!

Enfin, we mochten na de natte wachtperiode dan toch als eersten in de hoogtewerker. We wilden eerst nog hoffelijk zijn door een stel met twee jonge kinderen voor te laten. Maar het dochtertje van het stel voelde zich niet helemaal zeker van haar stuk en keek graag even de kat uit de boom of de kever van de naald. Dus daar gingen we omhoog, samen met een schattig homokoppeltje dat eigenlijk meer oog had voor mekaar dan voor de kever. En jawel, ik heb van dichtbij kennis gemaakt met de kever en heb hem zelfs even over zijn vleugeltjes gestreeld!

Terug op de begaande grond zijn we dan snel naar huis gegaan voor een warme chocomelk. En ik moet zeggen, die chocomelk heeft gesmaakt!

Ik haat ziek zijn. Vooral ziek zijn met het weekend voor de deur. Misschien heeft mijn lichaam dan toch eindelijk wraak op mij genomen voor het schrijnende slaapgebrek waar ik al maanden mee leef. Of misschien ben ik iets te familiair geweest met een drager/draagster van ziektekiemen.

Wat er ook van zij, hier zit ik nu op mijn bureau vergeefs vechtend tegen een snotrivier en klinkend als een verkouden zeehond. En straks staat het weekend voor de deur. En zoals iedereen weet, gaat er niks boven ziek zijn in het weekend. Vooral niet als dat weekend al helemaal volgepland is.

Geen kusje wegens besmettingsgevaar.

Gisteren is in de Brusselse metro (opgelet niet op deze illegale link klikken!) mijn portefeuille uit mijn rugzak gestolen. Kan iedereen gebeuren, natuurlijk, maar het is wel knap vervelend. Ik maal niet zozeer om het verloren geld (de dief in kwestie heeft zich met mijn geld hopelijk een goede roes kunnen kopen), maar wel om de administratieve rompslomp die nu onvermijdelijk op mij afkomt. Nieuwe identiteitskaart, nieuw rijbewijs, nieuwe studentenkaart, nieuw treinabonnement, nieuwe prikkaart, nieuwe SIS-kaart, nieuwe toegangskaart,… Enfin, ik moet er geen tekeningetje bij maken.

Ben vooral boos op mezelf dat ik het de dief in kwestie zo gemakkelijk heb gemaakt. Normaal verplaats ik in de metro altijd mijn portefeuille van een zijzakje (gemakkelijk om hem altijd bij de hand te hebben) naar de onpeilbare diepten van mijn rugzak. Alleen nu niet. Vergeten. Te druk aan het babbelen met een collega. Tja en één moment van onoplettendheid is natuurlijk genoeg.

Anyway, naar het schijnt hoor je vooral boos te zijn op de dief in kwestie. Maar zo voel ik dat helemaal niet. Echt, ik hoop dat hij of zij iets aan mijn geld gehad heeft, maar het ware wel zo vriendelijk geweest om mijn portefeuille ergens te droppen zodat ik tenminste de inhoud die voor een dief niet waardevol is, maar voor mij des te meer, kon recupereren.

Soit, genoeg hierover. Gedane zaken nemen geen keer.

Vanavond ga ik met twee goeie vrienden naar een optreden van het Vlaams Radio Orkest in het kaders van Kulturama. Hopelijk verzacht de muziek mijn zeden een beetje. 😉

Mét mijn welgemeende excuses aan mijn vriendje, omdat ik zo lastig gedaan heb over iets wat eigenlijk toch maar een futiliteit is…

Ok, ik ga het superkort houden. ‘t Is laat, ik heb een zware dag gehad en moet morgen er weer vroeg uit voor een ganse dag vergaderen. Net nog een blitzbezoekje gebracht aan mijn ouderlijk huis. We kunnen er weer even tegen.

Excuses voor dit supersonische berichtje. Maar ik ben nu al zo moe dat ik vrees voor de rest van de week. Maar we laten ons niet kennen. Morgen een afspraakje met goede vrienden om Thais te gaan eten in een grootstad. Alvast iets om naar uit te kijken.

Nachtzoenen.

OK, voor alles is een eerste keer. Dit is dus mijn eerste een beetje aangeschoten post. We zijn daarnet naar een !gratis! receptie met !veel! gratis drank en gratis hapjes geweest. En jawel, we hebben ons een beetje laten gaan. 😉 Dit wordt dus een behoorlijk vrolijke post. Eigenlijk houd ik wel van deze gemoedstoestand. Je bent aangeschoten, maar je bent de controle niet kwijt. Je bent gewoon wat losser en vrijer. Hét ideale moment om diepgaande gesprekken over de zin van het leven te voeren. Wat ik nu ga doen met het bezoek dat hier binnen gewaaid is na de receptie.

Schol!

Ja, goeie vraag. Waarom eigenlijk? Misschien omdat bloggen tegenwoordig hotter dan hot is? Omdat zelfs De Standaard tegenwoordig een blog heeft? Of omdat citizen journalism dé trend van de (nog jonge) eeuw zal worden?

Misschien heb ik ergens nood aan een uitlaatklep? Een soort van klankbord, zeg maar. Soms heb ik namelijk het gevoel dat ik bij mijn vrienden niet alles kwijt kan. Sommige delen van mijn persoonlijkheid houd ik bewust voor hen verborgen. Angst om afgewezen te worden, misschien. Of erger, niet begrepen te worden. Achja, iedereen voelt zich graag uniek en speciaal. Ik weet het wel.

Of misschien blog ik wel omdat ik er als kind van droomde een beroemde schrijfster te worden. Mja, mijn eerste boek moet nog steeds geschreven worden, dus ik denk dat het bij dromen zal blijven. Alhoewel, zeg nooit, nooit!

Anyway, ik ga nu echt in bed kruipen. Morgen moet er weer hard gewerkt worden, mijn glaasje schuimwijn is op en mijn vriend wacht op mij…

Woohoo! Net mij nog eens goed uitgeleefd met het meppen van een balletje tegen een paar muren, ook wel gekend als squashen. Heb al mijn agressie op het balletje uitgeleefd. It was fun! (Misschien iets minder fun voor de tegenstander die met 9-0 ingemaakt werd, maar ik kende geen genade vandaag.)

Ok, nu snel onder de douche en dan in bed kruipen. Zien of er nog wat te sexen valt. 😉

To boldly go, where no blog has gone before! Of toch zoiets in die aard.

Dit is mijn persoonlijk blog-experimentje. Eens zien hoe lang ik dit kan volhouden en of ik inspiratie genoeg heb om hier dagelijks een nieuwe post te doen.

Wat mag u, nu nog onbestaande lezer van mij verwachten? Wel, ik weet het zelf nog niet. Ik denk dat ik mij zal laten leiden door de inspiratie van het moment. Gebeurtenissen die mij raken, dingen die op mijn lever liggen.

Dus bij deze: Open the curtains, let the show begin!