Je in het holst van de nacht overgeven aan je dierlijke instincten en zo nog wat afpitsen van een toch al veel te korte nacht, beklaag je je altijd pas de dag erna. Oef, mijn hersencellen hebben beslist nog slaap nodig.

Laat één ding duidelijk zijn: ik háát afwassen (en bij uitbreiding alle aanverwante huishoudelijke karweitjes waarbij water en een zeepsopje te pas komt). Dit is dan ook één van de voornaamste redenen waarom mijn vriend en ik zo vaak uit eten gaan. Een totale ende complete aversie voor het schoonmaken van borden, bestek en andere potten.

Zo nu en dan krijgen we het echter in ons hoofd om vrienden te eten te vragen en tja, dan wordt er natuurlijk afwas geproduceerd. VEEEEL afwas. Afwas die we momenteel met de moed der wanhoop aan het wegwerken zijn, want morgen verwachten we opnieuw gasten. Afwas die we (het moet gezegd worden) hebben laten staan sinds het vorige etentje zo’n anderhalve week geleden. Tja, what can I say. D’r zijn nu eenmaal zoveel leukere dingen te doen… (Het begint met een s en eindigt op een x.)

Enfin, de laatste potten wegen het zwaarst. Nog even doorbijten en dan kruipen we gezellig in bed.

In het geval mijn vijf trouwe lezers op 3 mei in de buurt van het Leuvense passeren, een interessant berichtje:

Hallo !
Op 3 mei organiseer ik samen met een hoop vrienden een wereldrecordpoging kussengevecht op het Ladeuzeplein te Leuven. Hiervoor moet er een serieuze hoop volk op de been gebracht worden en hierbij komt u in het spel. Aangezien hiervoor geen publieke reclame uit onze naam mag gebeuren en aangezien persoonlijke contacten handig zijn vraag ik u concreet het volgende:
-Maak u vrij op dinsdag 3 mei (tegen 20.00u verzamelen op het Ladeuzeplein)
-Nodig zo veel mogelijk vrienden uit (van thuis, in de les, broertjes, zusjes)
-Zendt zelf een ‘persoonlijke’ mail waarin u hetzelfde doet (het kettingsysteem, maar vermijdt het nodeloos forwarden) en vraag hen ook dit systeem te blijven voortzetten

Wat krijg je in return?
-Een kussen (je hoeft geen mee te brengen, er liggen verse kussens te wachten op u 😉
-Een T-shirt als herinnering aan een spetterende avond
-Een drankje (om een droge keel tijdens het eventueel wachten te vermijden)

Bij vragen of bedenkingen: Mail naar: wereldrecordkussengevecht@gmail.com
Roeland

Ik ben alvast van plan om op 3 mei na de Italiaanse les een kijkje te gaan nemen naar de aangerichte pluimenravage. 😉

Oef, ik dacht nooit dat ik de maandagochtend heelhuids zou halen. Maar kijk, ik onderschat mezelf steeds weer. 😉

Het begon al goed op vrijdag. Eerst een lekker etentje in één van mijn favoriete restaurantjes (de Earhshake in het Leuvense, een dikke aanrader voor wie van fusion cooking houdt!). Wel een beetje te veel gegeten. Achja, de voorgerechtjes zagen er zo lekker uit… En tja, als je de uitbater kent, doet die natuurlijk altijd nét iets meer zijn best. Gelukkig hebben we de overtollige calorieën er na het diner allemaal (allez, dat hoop ik toch) vanaf gedanst op een galabal. Mijn vriend en onze respectievelijke broers en zussen (jaja, een echt familie-uitstapje, zowaar) hebben tot in de vroege uurtjes het beste van onszelf gegeven.

Dan zaterdag. Normaal werd ik braaf om negen uur in de tekenles verwacht. En waarschijnlijk zou ik ook nog wel zo zot geweest zijn om te gaan als er de rest van het weekend niks meer op het programma gestaan had. Dat was dus niet het geval. Een vriend van mij trouwde. En om ‘s avonds nog goed te kunnen feesten, zijn we toch maar wat langer in bed blijven liggen. En tja, zaterdagnamiddag om twee uur, zaten we met een kater in de mis. De huwelijksviering was redelijk saai. De teksten vielen nog wel mee, maar de lezers waren ronduit slecht. Nog nooit zoveel gestotter gehoord in één mis. Gelukkig zorgde de pastoor voor een grappige noot door zomaar de helft van de kerk te vergeten van een hostie te voorzien. Tsss, hij mag al blij zijn dat er eens volk in de kerk zit en dan nog die arme gelovingen het sacrament van de eucharistie ontzeggen! Schandalig! 😉

Anyway, daarna vlug vlug naar huis om ons om te kleden en wat koud water in ons gezicht te petsen en daarna was het alweer tijd om te vertrekken naar het avondfeest. Goed feest, goed gezelschap, goeie muziek, lekker eten. Meer moet dat niet zijn. Vroeg in bed liggen, valt helaas niet te verenigen met de hiervoor opgesomde elementen.

Dus denken jullie: zondag lekker uitslapen. Mis poes. In een bui van jeugdige overmoed (ja, ik kan dat soms zo hebben), had ik mij de week ervoor opgegeven om de Vlaamse burger bij te staan op de Vlaanderendag. Dus ikke alweer om half elf uit mijn bed, rap het speciaal voor de Vlaanderendag gemaakte t-shirt aangeschoten (en toch ook maar een broek). Gespurt naar de trein en in Brussel op mijn nuchtere maag vijf uur lang een stroom ongeïnteresseerde Vlaamse burgers in de gaten gehouden. Ze waren braaf, maar erg apathisch. Maar misschien zaten de interessante mensen wel op de dag van de Aarde of op de Fiesta van het Rode Kruis.

Enfin, ik ben zelfs ‘s avonds nog gaan squashen. En tot mijn grote verbazing nog goed gespeeld ook. Moraal van het verhaal: slaap is zwaar overroepen. 😉

Volgens dit artikel in het Belang van Limburg dan toch. Nu weet ik waarom ik het vandaag zo moeilijk heb om mij op mijn werk te concentreren! En ik maar denken dat het aan het mooie weer lag! 😉

Zelfde artikel in de Standaard.

Valt niet te twisten. Maar dat je met geld geen goeie smaak kan kopen, bewijst deze blog. Onder het motto, lach eens met een beroemdheid. 😉

Oef. Na vorige week behoorlijk wat avonden opgeofferd te hebben aan het beoordelen van websites en het uitdelen van puntjes, is de prijsuitreiking van onze webdesignwedstrijd zonder problemen verlopen. Een pak van mijn hart.

Voor het vierde opeenvolgende jaar heb ik deze wedstrijd georganiseerd voor onze studentenvereniging. Dit jaar waren er vier categorieën waarin prijzen te winnen vielen. En ik moet zeggen: de beste sites hebben gewonnen. Niets dan tevreden gezichten op de prijsuitreiking dus. (En één laarzenfetisjist. 😉 )

Maar de keerzijde van de medaille is dat het beoordelen van zo’n site echt wel veel werk is. Je moet toch alle onderdelen bekijken, beoordelen of de site wel toegankelijk en makkelijk in het gebruik is, paar tools erop loslaten, kijken of de geboden content wel de moeite is,… Enfin, ikzelf en de andere juryleden hebben er genoeg uurtjes aan besteed.

En ik merk bij mezelf dat ik het dit jaar moeilijker had om me voor de wedstrijd te motiveren. Het aantal inschrijvingen lag ook beduidend lager dan vorig jaar. Iets wat ik totaal niet begrijp, want ik heb nog nooit zoveel reclame gemaakt. Misschien komt er sleet op de formule? Want aan websites is er geen gebrek in de virtuele studentenegmeenschap.

Aan de ene kant ben ik blij dat ik besloten heb ermee te stoppen, weer een kopzorg minder en wat vrije tijd extra, maar aan de andere kant vind ik het ook wel jammer, want de reacties van de deelnemers op de prijsuitreiking waren zeer positief. En velen hebben gezegd dat ze volgend jaar zeker opnieuw wilden deelnemen.

Nu, mijn besluit staat vast. Het is mooi geweest. Misschien neemt iemand van de andere medewerkers van onze studentenvereniging de fakkel van mij over, maar ik vrees er voor…

Jaja, wie weet slaag ik er toch ooit in mijn volledig van het studentenleven los te weken.

En het is een oerconservatieve Duitser. Iedereen die hoopte dat er met de verkiezing van een nieuwe paus een vernieuwende wind door de gangen van het Vaticaan zou waaien, kan nog een paar jaartjes op zijn of haar honger blijven zitten. Hopelijk rekt hij het niet te lang en komt er dan een écht mensenvriend aan de macht. Eentje die wel een plekje in zijn hart heeft voor homo’s, lesbiennes, vrouwen, getrouwde priesters en anti-conceptie.

Zolang er leven is, is er hoop. Gelukkig duurt geen enkel leven eeuwig. 😉

Aaaaaaaaaaaaaah, ze zijn hier op het werk nu al een half uur lang het brandalarm aan het testen. Als ze in Abu Ghraib nog op zoek zijn naar foltermethodes kan ik hen dit ten zeerste aanbevelen. Om de drie minuten één minuut brandalarm. En dan heb ik het niet over een vriendelijk belletje, maar over een oorverdovend geluid dat nog het meest doet denken aan een op hol geslagen tandartsboor. Mijn haren gaan er recht van overeind staan.

Denk dat ik vandaag eens wat vroeger huiswaarts keer.

Vandaag na veertien dagen paasvakantie (nuja wat heet vakantie, elke dag braafjes naar het werk geweest) eindelijk weer mijn creatieve ik aan het woord gelaten in de zaterdagse tekenles. De tekenjuffrouw zag er bijzonder blozend uit na een weekje snowboardvakantie. Ze had haar eerste ervaringen op het gladde bord zelfs zonder al te veel builen en blauwe plekken doorstaan. Toch wel petje af, daar waar ik totaal geradbraakt terug gekomen ben van mijn eerste poging-tot-snowboarden-vakantie, heeft mijn juffrouw het fluitend overleefd, ondertussen ook nog eens drie kinderen tussen vijf en tien op sleeptouw nemend. Mijn tekenjuffrouw is werkelijk multi-talented. 😉

Enfin, ik ging het dus niet over skivakanties hebben, maar over tekenen. Als kind deed ik bijna niks anders. Thuis, in de les, tijdens het telefoneren, altijd was ik wel iets aan het tekenen. (Ooit zelfs eens als straf vijf bladen vol met bloemetjes moeten tekenen, maar da’s een ander verhaal.) Maar ja, hoe gaat dat als je ouder wordt? Andere interesses duiken op, verantwoordelijkheden, dikkere cursussen, studentenverenigingen, een lening af te betalen, u kent het wel. En ja, dat tekenen dat kwam er niet meer van.

Maar ergens bleef het zeuren in mijn achterhoofd. En op mijn (nooit korter wordende) TODO-lijstje stond tekenles met stip op nummer één. Tot mijn vriend mijn gezaag beu werd en mij naar de kunstacademie stuurde: “Ga gewoon eens een les meevolgen en zie of het iets voor jou is.” En ja, het was iets voor mij. Na de eerste les zijn er nog vele gevolgd.

En zo komt het dat ik nu elke zaterdagvoormiddag mijn broodnodige slaap opoffer om gezellig te gaan tekenen. En koffieklets te houden met de juffrouw en de andere leerlingen, natuurlijk. 😉