Blog met geweldige karikaturen van beroemdheden. Lachen met de sterren, altijd fun. 😉

Hmm, hoog tijd dat ik mijn schilderijen ook eens te koop aanbied.

Berichtje in de Standaard van vandaag:

Drie schilderijen van de chimpansee Congo hebben gisteren bij een veiling in Londen 14.400 pond (21.515 euro) opgeleverd. Daarmee deed Congo het beter dan gevestigde namen als Andy Warhol en Renoir.

Ok mensen, er moet mij iets van het hart. Sin City is geen sexy film. Nope, totaal niet. Echt wel niet. Helemaal niet. Let op, ik zeg niet dat het een slechte film was, maar je mag wel geen zwakke maag hebben. Nog nooit zoveel gehak en gezaag in één film gezien. Wel heel mooi gestyleerd in beeld gebracht (dat zwart-wit met hier en daar een kleuraccent, prachtig!), maar moest ik dit als klein meisje gezien hebben, ik zou er een week niet van geslapen hebben. D’r zijn zelfs mensen de zaal uitgelopen tijdens de film.

Qua geweldniveau en degoutantheid kan Sin City concurreren met Reservoir Dogs (die éne scène met dat oor, mensen die hem gezien hebben, zullen wel weten wat ik bedoel). Reservoir Dogs heb ik in een bus ergens op een Poolse autoweg gezien. ‘k Ben er daarna ferm misselijk van geweest. Kan natuurlijk ook wel met de gebrekkige staat van de bus te maken gehad hebben. 😉

Enfin, na de film heb ik mezelf en mijn vriend op ons appartementje een overheerlijke margarita gemengd. Kwestie om al dat geweld door te spoelen en weer wat in de juiste stemming te komen. En ik moet toegeven, die massage-olie hielp ook wel. 😉

Op 27 mei wordt in Gent namelijk een Blog Dinner georganiseerd. Als dat geen lekker initiatief is. 😉

Via Peter’s Blog.

Met al dat geblok, die examens en een chronisch slaapgebrek er bovenop, is het er deze week nog niet veel van gekomen, maar vanavond gaat het zeker raak zijn! Ja, ik heb het dus over dat vierletterwoord beginnend met s en eindigend op s (en toch vind ik de Engelse term er sexier uitzien).

Ik moet deemoedig bekennen dat daarstraks in de vergadering mijn gedachten een beetje begonnen afdwalen en ik aan -ahum- niet zo deftige dingen begon te denken. Hey zeg! Ik heb ook noden. 😉

Dus straks eerst iets lekkers gaan eten, dan een filmpje (mm, in zo’n filmzaal is het ook wel lekker donker) en dan, tja… We zien wel wat de nacht brengt. Mijn vriendje is bij deze gewaarschuwd. 😉

Mijn vriend en ik hebben vandaag het draadloze netwerk in het station van Leuven uitgetest. Dankzij de hotspot van Telenet konden we gratis op de golven van het WWW surfen. Ik moet zeggen dat de kwaliteit van de verbinding goed was. We hebben wat grote bestanden binnengehaald en dat ging redelijk snel.

Spijtig dat deze service niet lang gratis zal blijven. En de tarieven die Telenet voor deze dienst zal aanreken vind ik toch echt wel aan de hoge kant. 5 euro voor twee uurtjes surfplezier? Tja, ik zal me tijdens het wachten dan maar in mijn gratis Metro-krantje blijven verdiepen.

Op mijn eigen werk. Zo voel ik mij momenteel een beetje. Tussen de examens door, toch nog eens goeiendag gaan zeggen, wat mails beantwoorden een vergaderinkje meepikken en hup weer een paar dagen verlof voor het volgende examen. Gelukkig zijn ze hier op het werk flexibiel en kan ik mijn taken grotendeels zelf inplannen.

Ik hoop alleen dat ik straks mijn ogen zal kunnen open houden op de vergadering over archivering (spannend!).

De resultaten van de autopsie zijn bekend. En ze geven Terri’s echtgenoot gelijk over de gehele lijn. De schade die de hersenen opgelopen hadden, was inderdaad onomkeerbaar. Geen enkele vorm van therapie of revalidatie zou haar toestand hebben kunnen verbeteren.

Hopelijk betekent dit nieuws nu het definitieve einde van deze droevige saga.

De jury heeft een conclusie bereikt. Benieuwd wat het verdict zal zijn…

UPDATE: Ik heb net live naar het voorlezen van het verdict geluisterd op de BBCnews-site. NOT GUILTY over de hele lijn. Een te verwachten uitspraak, want het bewijsmateriaal aangevoerd in deze zaak was op zijn zachts gezegd aan de zwakke kant.

Daarstraks nog eens in de Alma gaan eten. Tijdens mijn studententijd bracht ik bijna dagelijks een bezoek aan de Alma (koken was en is nog steeds niet zo aan mij besteed). En geloof mij, op den duur ben je die schotels echt wel beu gegeten.

Na ons afstuderen zijn we nog een tijdje verder blijven eten in de Alma. De Alma was nu eenmaal vlakbij en op een klein uurtje had je er gegeten (ideaal voor mensen met een drukke agenda). Maar als je niet meer op het zakgeld van een student moet overleven, krijg je al snel de neiging om een lekkerder en beter restaurant op te zoeken. Vandaar dat onze bezoekjes aan de Alma echte rariteiten geworden zijn.

Maar vandaag had ik er nog eens zin in. Het menu was nog steeds hetzelfde, alleen de studenten waren precies jonger geworden. 😉 En overal rondom mij gepraat over examens en blokken. Ik voelde mij direct terug thuis. 😉