Ben deze middag tijdens de middagpauze even naar de stad geweest. Het gonst hier in Brussel van de bedrijvigheid voor de festiviteiten ter gelegenheid van de nationale feestdag. En omdat niet alleen de 175ste verjaardag van mevrouw België, maar ook de 25ste verjaardag van mejuffrouw Federalisme gevierd wordt, zijn de feestelijkheden net iets groter opgevat dan de vorige jaren.

Alleen jammer dat ik mijn fototoestel thuis vergeten ben, anders had ik jullie een impressie kunnen geven van de recordpoging om de grootste fanfare ter wereld bijeen te krijgen (11.158 muzikanten is het streefdoel).

Hoi hoi trouwe lezers! (kuch kuch)

Jullie hebben nog een heleboel spectaculaire verhalen van mij te goed over de voorbije weekends. Ik heb de laatste dagen helaas extreem weinig tijd gehad om te bloggen. Iets waarover ik mij trouwens totaal niet schuldig voel.

Maar laat ik eerst beginnen met het relaas van ons avondje uit gisteren. Mijn vriend en ik hadden afgesproken met een bevriend koppel om wat bij te praten onder het genot van spijs en drank. We zijn een nieuw Afrikaans restaurant gaan uitproberen: Isimbi op het Alfons Smetsplein. Het restaurant is zo nieuw dat het zelfs nog niet vermeld wordt op de site van de stad Leuven.

Isimbi is een aanrader voor wie houdt van spicy food en genoeg tijd heeft om zich niet te storen aan het Afrikaanse ritme waarop de bediening en het bereiden van de gerechten verloopt. Wij waren niet gehaast, dus ons stoorde het lange wachten niet zo erg, maar voor een snelle hap moet je niet bij Isimbi zijn. Ikzelf heb de antilope uitgeprobeerd en die was verrukkelijk: zacht vlees met een heerlijke saus en ietwat pikante groenten. Er stonden nog meer interessante gerechten op de kaart, dus we zullen nog eens terug moeten gaan. En voor de meisjes onder ons: het dessert met de veelbelovende naam “Meisjesdroom” is zeker een aanrader. 😉

En omdat we nu toch bezig waren met nieuwe ontdekkingen zijn we iets gaan drinken in een pas geopend café in de Muntstraat: Café Barcode. Zo nieuw dat hun site nog niet eens online is. 😉 Het interieur is helemaal ingericht in de stijl van de naam: een leuke combinatie van moderne lichteffecten en staal met oude houten plafonds en bakstenen muren. Jammer dat de stoelen die met haken aan het plafond hingen ingenomen waren, want die zagen er behoorlijk knus uit. Ik ben trouwens altijd al een fan van schommelen geweest. Café Barcode is wat mij betreft echt de moeite van een bezoekje waard. Bovendien serveren ze mijn favoriete cocktails: mojito, margarita en caipirinha. Wat wil een mens nog meer?

Nu heb ik al veel gezegd over de gelegenheden die wij bezocht hebben, maar weinig over de avond zelf. Wel, een belangrijk deel van de gesprekken ging natuurlijk over de aanstaande trouw van onze vrienden. Ze hebben mij zelfs gevraagd om een stukje tekst in de mis te lezen! Ik voelde mij echt vereerd! (Call me crazy, maar lezen in de mis is, sinds de tijd dat ik nog een klein meisje was, altijd al één van mijn hobby’s geweest. Zelfs nadat ik besefte dat het geloof niks voor mij was.)

Verder ging het over de gewone dingen des levens, zoals daar zijn: kindjes kopen, het werk, bouwen, huizen kopen en andere saaie dingen waar volwassenen over praten. Ja, we worden een dagje ouder en (helaas) kunnen we de grote mensen dingen niet langer meer ontwijken. Pas op, het was een aangenaam gesprek, maar ik mis de uitgelaten zotheid van onze studententijd, toen het leven nog avontuurlijk was en vol verrassingen zat. Nu zitten we vast in de routine van ons dagelijks bestaan en ik geraak daar maar niet aan gewend.

PS: En nu maar hopen dat de Isimbi en Café Barcode mijn blog lezen en mij als dank voor de goeie reclame wat willen sponsoren. 😉

Misschien wordt het tijd dat ik mij ook eens een iPod aanschaf. 😉

Ik heb ergens een paar maanden geleden (djezus, blog ik al zo lang?) aangekondigd dat ik elke week een webcomic in het zonnetje zou zetten. Ik heb dat drie weken volgehouden en daarna ben ik die belofte rats vergeten.

Bij deze wil ik de draad opnieuw oppikken waar ik hem heb laten liggen. Ik weet niet of ik er elke week aan zal denken, maar ik zal toch mijn best doen.

Dus: webcomic van de week: Indershadows! Opgelet mensen, dit is géén lichtvoetige comic. Kathleen Jacques, de auteur, schuwt de zware thema’s niet: psychische stoornissen, zelfverminking, ongewenste zwangerschappen, sadistische praktijken, you name it,… Maar het is niet al kommer en kwel, er is genoeg liefde in deze comic aanwezig om een tegengewicht te bieden.

Het loont ook de moeite om eens door de archieven van Coolville (de voorloper van deze comic) te lopen, gewoon al om de enorme progressie in de tekenstijl van de artieste te aanschouwen. Het is niet nodig Coolville te lezen om Intershadows te kunnen volgen, maar het geeft soms wel interessante achtergrondinformatie over de hoofdrolspelers.

Veel lees- en kijkgenot!

Klassieke platenlabels hebben het niet voor de downloadactie van de BBC. Oneerlijke concurrentie, volgens hen. Dan wordt er al eens moeite gedaan om klassieke muziek dichter bij de mensen te brengen. Lang leve de BBC!

Of zoals ze in Londen zeggen: We’re not afraid.

Met dank aan de Standaard.

Het kan nooit kwaad de dingen een beetje te relativeren. 😉

Voor de mensen die er maar geen genoeg van krijgen, er staat een interessante tekst over digitale televisie op lvb.net. Of hoe digitaal soms met een serieuze korrel zout genomen met worden.

Kort verslagje van mijn dag gisteren.

‘s Ochtends rap rap gaan winkelen, want anders zouden we dit weekend moeten overleven op oud brood en dat staat niet onder smakelijk in mijn woordenboek. Daarna snel snel iets gegeten, een vriendin gaan uithalen en plankgas naar een huwelijksmis in het Antwerpse. Natuurlijk was ik totaal vergeten een cadeautje mee te nemen (je kan toch moeilijk met lege handen op een trouwreceptie aankomen), dus zijn we onderweg nog wat pralines gaan uithalen. Niet origineel, wel lekker. En ik zal later nog wel een storting doen op de wij-sparen-voor-een-huisje-rekening van de pasgehuwden.

We waren nog net op tijd om het koppel de kerk te zien instappen. Just in time, het wordt een gewoonte. De trouwmis was prachtig. De bruid straalde, de kerk zat stampvol en een talentvolle zangeres zorgde voor de muzikale invulling. Eén van de mooiste missen die ik tot op heden heb bijgewoond. Bij het buitenkomen uit de kerk kregen de talrijk opgekomen toeschouwers een witte ballon in de handen gedrukt. Tellen tot drie en de ballonnen kozen het luchtruim. Wie weet wat zij op hun reis zullen tegenkomen?

Na de mis zijn we dadelijk doorgereden naar de receptie, waar we om half vier verwacht werden. We waren een half uurtje te vroeg (ja, als er te eten valt, dan zijn we er altijd als de kippen bij), dus hadden we nog wat tijd om het domein te verkennen.

Mooi weer, lekkere hapjes, veel bekende gezichten, toffe gesprekken en poffertjes met ijs en verse aardbeien! Een samenvatting van een geslaagde huwelijksreceptie. 😉

Na de receptie in zeven haasten vertrokken naar een barbecue waarop we verwacht werden om 18.30u en help! het was ondertussen al 18.00u geworden. Onze vriendin onderweg ergens uit de wagen gegooid om tijd te sparen (nah, just kidding, we hebben haar mooi thuis afgeleverd). Gelukkig bleken wij niet de enige laatkomers. We waren dus nog ruimschoots op tijd om het aperitief mee te pikken.

Na gesmikkeld ende gesmuld te hebben van zeer goed bereid barbecuevlees (het moet niet altijd zwartgeblakerd zijn), moesten we vroeger afscheid nemen dan ons lief was, want in een overmoedige bui had ik een andere vriend beloofd naar zijn feestje te komen dat op diezelfde avond plaats had. Natuurlijk hadden we niet meer zo heel veel zin in dat feestje, maar belofte maakt schuld…

Auto in gesprongen, naar huis gereden (aja, want we moesten nog een cadeautje gaan halen), auto achtergelaten en te voet naar het feestje gegaan. Ik denk dat ik nog nooit zo kort op een feestje gebleven ben. D’r was niet veel bekend volk en het volk dat er was, zag er nogal saai uit. Maar dat kan ook aan ons gelegen hebben, want onze pijp was ver uit. Anyway, na een dik half uur hadden we er genoeg van en zijn we naar ons bed gestrompeld. Om er vandaag weer vroeg uit te moeten, want straks gaan we een dagje relaxen bij Yolande Bueckers.

Ik kan het wel gebruiken. 😉

Aaaah, net terug van een deugddoende massage door een professionele kinesiste van Aquaheaven. Niet dat ik niet tevreden ben over de massagekunsten van mijn vriendje, maar je merkt toch wel het verschil. 😉 Een half uur is trouwens veel te kort. Het was zalig!!

Dit was eigenlijk de eerste keer dat ik mij in België heb laten masseren. Op Thailandreis hebben we ons wel een keertje overgegeven aan de bekwame handen van Thaise masseuses, maar eigenlijk vond ik de massage van daarnet leuker. Mijn rug is nu helemaal ontspannen, terwijl die Thaise dames niet altijd even zachtaardig te werk gingen. Amai, dat deed soms serieus pijn.

Op de terugweg van de massage heb ik van een vriendelijke juffrouw, die een beetje zielig stond te verpieteren in de regen, een Cola light sango gekregen. Ik drink eigenlijk nooit Cola, omdat ik dat niet lekker vind en het nog ongezond is ook. Maar mijn eerste reactie op de sango-versie was redelijk positief. Totdat ik het vieze kunstmatige nasmaakje in mijn mond kreeg. Bahbahbah. Ik heb de overschot van het miniblikje maar snel ergens in een vuilbak gedumpt. Ik voel die slok momenteel nog rondzwemmen in mijn maag. Yukkie.

Normaal gingen we deze avond naar beleuvenissen, maar met dit rotweer is onze goesting nogal sterk afgenomen. Denk dat we gezellig een filmpje gaan zien. Spijtig, want ik had Laïs anders wel graag aan het werk gezien. Nuja, ze zullen nog wel eens terugkomen.

Waar blijft de zomer?!?