Lang, lang geleden, toen ik nog minderjarig was en daardoor volledig en algemeen handelingsonbekwaam (en wat een zalige tijd was dat), was die eerste schooldag altijd iets heel speciaals. Na twee lange maanden van ontspanning, boeken lezen, uitstapjes maken, was ik toch altijd weer blij dat ik terug naar school kon. Blij dat ik mijn vrienden weer terug zou zien, blij dat ik weer wat nieuws kon leren. Van schoolmoeheid heb ik gelukkig nooit last gehad. Mijn moeder was huisvrouw en stond samen met me op, hielp me mijn boekentas maken (ok, in het middelbaar kon ik dat al wel zelf) en zong tijdens het ontbijt “‘t Is vandaag je eerste schooldag…” En ik keek al uit naar al de nieuwe boeken die ik in mijn handen zou krijgen.

Toen ik aan de unief begon te studeren verloor die magische 1 september heel wat van zijn glans. Het werd een dag als alle anderen, opgevuld met examens in tweede zit, thesis, vakantiejob of gewoon vakantie. Doordat mijn broertje toen nog in het middelbaar zat (hij was helaas een iets minder enthousiaste schoolganger dan ikzelf) bleef ik toch nog een beetje verbonden met het terug-naar-school-gevoel.

[einde flashback]

Het heden is echter een heel ander verhaal. Ik zit al enkele jaren in de routine van het leven van de werkmens. Elke dag vroeg opstaan, treintje nemen, centjes verdienen, byebye vrijheid. En die eerste september? Ach ja, het is weer wat drukker op de trein. Op het werk is nu zo ongeveer iedereen terug uit vakantie en d’r ligt wat meer werk op mijn bureau.

En weet je wat het allervervelendst is? Mijn collega’s die één voor één terug uit vakantie komen en na een enthousiaste uitleg over wat ze allemaal gedaan en gegeten hebben, vervolgens de gevreesde vraag stellen: “En hoe was jouw vakantie?” Tja, hoe was mijn vakantie? Welke vakantie? Omdat ik ervoor gekozen heb mijn fulltime job te combineren met een fulltime opleiding, gaan al mijn vakantiedagen op aan blokken en examens maken. En neen, ik heb geen recht op educatief verlof.

Mijn vriend en ik maken tijdens de verlengde weekends wel eens een citytrip, maar het is al meer dan drie jaar geleden dat ik nog eens meer dan een week verlof had. Drie jaar zonder er eens echt tussenuit geweest te zijn. Drie jaar zonder eens echt te kunnen ontspannen. Soms steekt dat wel eens. Maar ja, ik heb hier zelf voor gekozen. Dat ontneemt mij meteen ook het recht om te klagen. En ik ben er mij tegelijkertijd van bewust dat er mensen in minder bevoorrechte posities zijn, die nooit vakantie hebben, die elke dag moeten werken. Kinderen die nooit het geluk gehad hebben om naar school te mogen gaan.

En toch… Als ik al die leuke verhalen hoor van vrienden en collega’s, dan steekt soms het duiveltje van de jaloezie de kop op. Ik wil ook vreemde continenten gaan verkennen! Nieuwe mensen leren kennen, uitheemse gerechten proeven, wandelingen maken door een adembenemend landschap. Maar op zo’n momenten neemt de routine van het dagelijkse bestaan weer de bovenhand en sjok ik verder op de weg des levens. Stilstaan levert niets op, vooruit moeten we.

Niet veel zin gehad om het nieuws te lezen vandaag. Te veel kommer en kwel.

Ben ik gewoon blij dat ik in Leuven woon, en niet in (ik zeg zomaar iets) New Orleans.

En deelt om dit te vieren wat cadeautjes uit. Happy Birthday, Opera!

Het heeft weer gebrand in Parijs. En jammer genoeg vallen er ook dit keer slachtoffers te betreuren.

Ok, van dit soort berichten in mijn mailbox krijg ik dus grijze haren (en geloof mij, dat is met mijn haarkleur niet zo evident). En het wordt er alleen maar erger op als ik vervolgens de lange, lange lijst e-mailadressen bekijk die samen met de hoax afgeleverd worden. Met de ontvangst van dit bericht ben ik in één klap tweehonderd e-mailadressen rijker geworden. Hoera!

Mensen! Weten jullie nu NOG ALTIJD niet dat je alleen maar snel rijk kan worden door met de LOTTO mee te spelen (en dan nog)? E-mails die geld, goud, Nigeriaanse erfenissen en grotere penissen beloven zijn onzin, nonsens, bullshit! Echt waar, ik houd jullie niet voor het lapje! En het ergste van al is, ik krijg dat soort berichten van mensen waarvan ik wéét dat ze intelligent zijn. En toch trappen ze erin. Hoe is het mogelijk!? Moest een huis-aan-huis verkoper dit soort dingen beloven, ze zouden het niet geloven. Maar als het in een e-mail staat, tja dan moet het wel waar zijn. Net alsof ze al hun hersencellen op vakantie sturen als het over e-mailverkeer gaat.

Moraal van het verhaal: een beetje kritisch zijn, kan nooit kwaad. En als je dan nog twijfelt, gebruik the force en zoek even op of het al dan niet om een hoax gaat.

Tot zover deze boodschap van algemeen nut.

In het zuidoosten van Australië vragen de autoriteiten aan de bevolking om samen te douchen en de duur van een douchebeurt te beperken tot de duur van hun favoriete popnummer. Op die manier wil de overheid het waterverbruik in de door droogte getroffen regio beperken.

Kijk, van zulke maatregelen kan ik alleen maar voorstander zijn! Ik ben een grote liefhebben van samen douchen (met de juiste partner, wel te verstaan)! Alleen vrees ik dat de douchebeurten van mijn vriend en mezelf nét iets langer uitvallen dan het gemiddeld popnummer. Ik denk dat we onze douchesessies dan beter organiseren op “The end” van The Doors. Alhoewel, elf minuten 42 seconden, het blijft nipt. 😉

Lang, lang geleden (2001 om meer precies te zijn) heb ik mij geëngageerd in de zoektocht naar aliens. In het begin ging ik heel vaak naar mijn vorderingen kijken. Er was namelijk een soort van wedstrijdje aan de gang tussen mij en mijn vrienden om de meeste work units gedaan te krijgen en zo snel mogelijk te stijgen in de statistieken. Ondertussen heeft echter de ene na de andere afgehaakt. Afgestudeerd, geen interesse meer, hoe gaat dat? Dus bij gebrek aan wedstrijdelement was mijn interesse wat afgenomen. Mijn Seti clients bleven nog wel draaien (ik geef mijn CPU’s graag wat te doen tijdens de kalme uurtjes), maar verder keek ik er niet veel meer naar om.

Nu wil het toeval dat ik deze week dacht: “Hey, laat ik nog eens naar mijn Seti stats gaan kijken! Da’s lang geleden.” En wat merk ik, sinds maart dit jaar is er een nieuwe client ter beschikking. Woepsie. De oude client bleef echter nog werken, dus ik had hier totaal niks van gemerkt. Ik dus snel de BOINC client gedownload en geïnstalleerd. En terwijl ik vol ongeduld zit te wachten om de eerste resultaten door te sturen naar de Seti servers, gaan die servers fijn offline. Eerst voor een dag, die dag wordt twee dagen, die twee dagen worden meerdere dagen. Enfin, you get the picture. Nu, na het weekend zouden hun systemen weer up and running moeten zijn en dan kan ik eindelijk de eerste resultaten berekend met mijn nieuwe client doorsturen. I’m so excited! 😉

PS: Tot nu toe heb ik helaas nog geen kleine grijze mannetjes gevonden (paarse, oranje of gestreepte ook nog niet). Ik houd jullie op de hoogte. 😉

De verschillende partijen hebben eindelijk een consensus over een voorlopige versie van de grondwet. Helaas is dit slechts een eerste horde. De tekst moet nog goedgekeurd worden door het parlement en daarna in een referendum door de Irakese bevolking. Vooral de soennietische minderheid die aan de macht was ten tijde van Saddam zou nog wel eens dwars kunnen gaan liggen.

Nu, ze hebben al een tekst. Het is in ieder geval een begin.

Onze belastingsaangifte is EINDELIJK ingevuld geraakt. Met een dikke dankjewel aan mijn vriend die zich heldhaftig opgeofferd heeft om zich door de saaie cijfers en rubrieken te worstelen. Hij kan echter gerust zijn, ik zal de door hem geleverde inspanningen dubbel en dik in natura terugbetalen. 😉