Het ziet ernaar uit dat Rita een even grote bitch wordt als Katrina.

Yep, yep, jullie lezen het goed. Gratis ende voor niks! Gaat dat downloaden!

Bleh, nu gaan ook al wielrenners de politiek in.

Toen ik mijn eerste fototoestelletje kreeg voor mijn plechtige communie (een Minolta, zo’n volledig automatisch dingetje), was ik meteen verkocht. Elk uitstapje en elke reis ging mijn camera mee en schoot ik plaatjes. Bij voorkeur foto’s met mensen op, want ja, die filmrolletjes waren duur en als je mooie foto’s van landschappen of vergezichten wilde, kocht je beter een ansichtkaart. Met als gevolg een hele collectie foto’s van yab met steeds variërende achtergronden.

Ik was dan ook dolblij toen mijn vriend een aantal jaar geleden, toen we nog studenten waren, thuis kwam (allez, ‘t is te zeggen, op kot kwam) met een digitaal fototoestel. Een Kodak DC3400, een toestel dat stralend blauwe luchten net dat tikkeltje blauwer maakt dan in werkelijkheid, maar voor de rest, oerdegelijk. Ik moet toegeven dat mijn vriend zijn Kodak niet vaak heeft kunnen gebruiken. In beslag genomen door zijn fotogekke vriendin. 😉

Onze Kodak heeft meer dan drie jaar dienst gedaan. Meer dan zestienduizend foto’s in totaal. Niet meer gelimiteerd door dure filmrolletjes en ontwikkelingskosten, kon ik fotograferen wat ik wilde. Met als gevolg dat mijn vriend en ik een ongelooflijk goed gedocumenteerd laatste deel van onze studententijd hebben. Uitstapjes, reizen, feestjes, beestjes, kerken, landschappen, you name it.

Drie jaar is natuurlijk een lange tijd en de ontwikkelingen in de digitale fotografie stonden niet stil. Ik vond dat het zo langzamerhand tijd werd om een nieuw toestel te kopen. Een beetje met spijt in het hart, want onze Kodak had nog nooit dienst geweigerd en we hadden samen al zoveel meegemaakt: een ritje op een Thaise olifant, een vlottentocht, waden in de Middellandse zee, een cruise op de Nijl. Ach, sweet memories.

Op zoek naar een nieuw toestel dus. Eerst wilde ik een digitale reflex camera kopen, maar deze denkpiste verliet ik al snel. Als je je zo’n duur toestel aanschaft, moet je ook tijd hebben om je er echt in te verdiepen en gezien mijn drukke bezigheden, kan ik daar niet de nodige aandacht aan besteden. Dus ging ik weer voor een point and click camera, maar dan eentje die de fotograaf toch nog de mogelijkheid biedt om zelf wat instellingen te veranderen. Een Canon Powershot s60, een leuke compacte camera, gemakkelijk om overal mee naartoe te nemen. Eén zwak punt toch wel: het mechanisme om de lens in en uit het fototoestel te laten komen.

En ja, ondertussen heeft de Canon zijn vuurdoop ook al lang achter de rug. Meer dan zesduizend foto’s heeft dat dingetje ondertussen op zijn palmares. Er is echter iets dat mij stoort. Ik vind in het algemeen mijn foto’s niet slecht, maar ze zeggen zo weinig. Een beetje standaard kiekjes van een goeie amateur, zeker niet meer dan dat. Op mijn strooptochten langs het web kom ik hobbyfotografen tegen wiens foto’s van een heel ander niveau zijn (enkele voorbeelden: Herman, Pietel, Manuel, Perre…). Ok, ze hebben wel een betere uitrusting dan ikzelf, maar hun foto’s bezitten een vonk die ik mis in de mijne. Ik heb geen idee waaraan dit kan liggen. Gebrek aan techniek? Gebrek aan talent? Nood aan beter materiaal?

Anyway, binnen een jaar of twee (als mijn rechten studies achter de rug zijn) ben ik van plan een serieuze cursus fotografie te volgen en dan ook een deftig toestel te kopen. En dan zullen we wel zien of ik erin slaag mijn niveau op te krikken of dat ik blijf steken op het niveau van kiekjestrekker.

Een groot man is vandaag gestorven.

Kijk eens wie ik deze middag tijdens mijn lunchpauze tegen het lijf gelopen ben:

Op mijn squashprestaties. Amai, ‘t was te merken dat het meer dan drie maanden geleden is dat ik nog eens gespeeld heb…

Ha! Vandaag tot twaalf uur ‘s middags in bed gelegen! Wel een paar keer wakker geworden vanaf half acht ‘s morgens, maar ik ben koppig in bed blijven liggen totdat ik opnieuw in slaap viel. Met als gevolg dat ik mij vandaag na zovele weken eindelijk nog eens uitgerust voel. Slapen kan soms toch fijn zijn.

Binnen een half uurtje vertrekken we om te gaan wandelen op de Koeheide in Bertem. In het tijdschrift van Natuurpunt stond een tijd geleden een heel artikel over de Koeheide en nu gaan we dit natuurgebied eindelijk zelf eens bewonderen. ‘t Is dat mijn lidmaatschap van Natuurpunt bij gebrek aan tijd tot nu toe beperkt gebleven is tot het betalen van het jaarlijkse lidgeld en het lezen van hun tijdschriftje. Maar misschien komt daar dit jaar beterschap in.

En daarna rijden we door naar de familie van mijn vriend.

Tot vanavond dus.

Normaal moesten mijn vriend en ik vanavond naar een feestje van onze kameraad M. Nuja, kameraad… Ik moet toegeven dat de verstandhouding met M niet altijd even goed geweest is. Hij heeft een tijd verzekeringen van Hamburg Mannheimer verkocht en viel toen iedereen in zijn omgeving daarmee lastig. (En sorry, ik vind het niet leuk als vrienden mij iets proberen aan te smeren. Dat doe je gewoon niet.) Bovendien deed hij niets anders dan pochen met zijn geld. Nu heb ik niks tegen geld, helemaal niet zelfs, ik geniet graag van het leven en daarvoor heb je nu eenmaal geld nodig. Maar sorry, ik ben helemaal niet geïnteresseerd in hoeveel je nieuw aangekochte leren jas, dure wagen, sjieke horloge, nieuwe knappe-griet-van-de-week, enzovoort kost. Echt wel niet.

Nu, hij had ongeveer iedereen tegen zich in het harnas gejaagd met zijn gedrag, toen hij finaal instortte. Heel erg allemaal, opgenomen in een instelling en zo. Enfin. Om een lang verhaal kort te maken. Hij was sinds een tijdje weer aan de beterhand. Had ingezien dat zijn gedrag de mensen afstootte en ik was bereid hem een tweede kans te geven. M is geen slechte jongen, alleen zeer beïnvloedbaar en een beetje te zeer gesteld op uiterlijk vertoon.

Dus toen M ons uitnodigde voor een feestje op zijn appartementje met de belofte dat één van zijn vele Chinese vriendinnen zou koken, vond ik dat een goeie gelegenheid om de banden weer wat strakker aan te halen. Dus mijn vriend en ik ons mooi opgetut, twee flesjes wijn mee als cadeautje en hup, op pad. M woont gelukkig niet zo ver van ons, want eens daar aangekomen, was hij in velden nog wegen te bekennen. We hebben zeker een kwartier voor zijn deur gestaan, tien keer aangebeld, hem op zijn GSM gebeld (kregen antwoordapparaat), helaas geen spoor van M.

Dus zijn we maar onverrichter zaken naar huis teruggekeerd, hebben we onze flesjes wijn mooi terug bij de collectie gezet en zijn we gezellig iets gaan eten in de Turquoise aan de Naamsepoort (ok, de site stelt nog niet veel voor). Blijkbaar is dat restaurant er al een half jaar, maar mijn vriend en ik hebben het pas een tweetal weken geleden ontdekt. Een zeer goed restaurant, met zeer verzorgd Turks eten. Vooral de Meze Tepsisi (een soort Turkse tapas) zijn een aanrader voor wie eens wat nieuwe smaken wil uitproberen.

Ondanks het slechte begin nog een gezellige avond gehad dus. En eens vroeg in bed duiken, heeft zo ook zijn voordelen…

Ik vraag mij alleen af wat er met M gebeurd is. Hopelijk is hij niet hervallen.