Europese ijssatelliet Cryosat stort in zee.

Je zou voor minder in een hoekje een potje gaan huilen.

Gisteren was het feest bij het broertje en het zusje van mijn vriend. Voor de feestelijkheden mochten zij gebruik maken van het ouderlijke huis. De aanleiding voor het feestje was de verjaardag van het zusje en het halfjarig bestaan van het wielerclubje van het broertje. Het thema van de avond was Italië. Een excuus voor een copieuze maaltijd met meloen met parmaham en soep als voorgerecht, drie verschillende soorten pasta als hoofdgerecht en tiramisu en cake als dessert.

Mijn vriend en ik hadden zelf ook een pastagerecht bereid. Iets heel eenvoudigs met gedroogde tomaatjes, basilicum en pijnboompitten. Met als geheim ingrediënt een Italiaanse kruidenmengeling die zorgde voor een behoorlijk pittig accent. Zo pittig dat menig persoon naar het waterglas reikte na een paar happen van ons brouwsel. 😉

Volkomen voldaan zetten we ons na het eten aan een spelletje weervolven van Wakkerdam. Erg leuk om een excuus te hebben om de schoonfamilie uit te moorden. 😉 Alleen spijtig dat er niemand met een echt pokerface bij was, want de weerwolven in kwestie werden snel gevonden en gelyncht.

Omdat de tijd vliegt als je je amuseert, lagen mijn vriend en ik pas om vier uur vannacht in bed. Met als gevolg dat de zondag al half was voordat we uit ons bed rolden. Achja, dat mag ook wel eens.

Guatemala. Modderstromen. Orkaan Stan.
Pakistan. Aardbeving.

Er zijn plezieriger berichten om bij wakker te worden.

7.8 op de schaal van Richter. Ze hebben daar in Kasjmir nog niet genoeg ellende, zeker? De laatste berichten spreken over een honderdtal doden. Hopelijk loopt het aantal slachtoffers niet al te hoog op.

Update 16.35u: Er is nu al sprake van duizenden doden.

Ik kwam, ik zag… En viel bijna in slaap. Een gemiste kans wat mij betreft. Als ik veel te lange presentaties in slecht Engels wil horen, ga ik wel naar een EU-workshop. En waarom die (ongetwijfeld sympathieke) mens van Microsoft een promotalk kwam houden, ontging mij al helemaal. Ik had zoiets van: Microsoft heeft de blogger-trein wat gemist en nu die trein al rijdt aan 100 kilometer per uur proberen ze er nog snel op te springen. De (ook ongetwijfeld zeer sympathieke en zelfs niet onknappe) jongeman die wat kwam vertellen over RFID en nog wat, was technisch niet zo goed onderbouwd. En het hele delicious-verhaal vond ik persoonlijk niet zo erg delicious. Alleen de presentatie over Blogium kon mij iet of wat bekoren.

Echt, echt jammer, want de mensen bij wie ik aan tafel zat, leken mij zeer interessant en ik had best wel zin in een sociale avond (ik had zelfs speciaal mijn glitterlipstick op gedaan!). Nu, begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen presentaties an sich, maar een kwartiertje elk, was meer dan genoeg geweest. Per slot van rekening is zo’n blogger-bijeenkomst een sociaal event, nietwaar? Maar het is nogal onbeleefd om tijdens een presentatie te beginnen babbelen. Dus bleef iedereen beleefd luisteren (en in slaap vallen).

Spijtig dat de organisatoren mij hadden gescheiden van mijn vriendje (om nieuwe mensen te leren kennen, niet omdat we ons misdragen hadden) en ik ingesloten zat, anders was ik er zeker al tijdens de laatste presentatie vanonder gemuisd. Maar laat ik eindigen met een positieve noot: toch een aantal leuke mensen en een ex-klasgenootje tegen gekomen op het dinner. Ik vrees alleen dat mijn vriendje mij bij een volgende gelegenheid niet meer zal willen vergezellen. 😉

Vanavond ga ik netwerken! Met een hoopje bloggers dan nog wel. 😉 Ik ben echt benieuwd hoe het zal meevallen. Hopelijk leer ik bergen nieuwe en interessante mensen kennen. En moest het tegenvallen, dan kunnen mijn vriend en ik nog altijd ergens een duister hoekje in het gebouw opzoeken. 😉

Mijn avond is alvast goed begonnen! Rechtstreeks van het station van Leuven iets gaan drinken op de terrasjes van het Martelarenplein (‘t was met een jas aan nog warm genoeg). En in het Café de la Gare kreeg je voor de prijs van drie euro werkelijk een megagrote sangria. En laat ik nu toevallig dol op sangria zijn. En tja, eentje is geentje, he. Vandaar mijn nu opperbeste stemming. Gelukkig zijn de collega’s van mijn vriend toffe kerels, want het niveau van mijn grapjes daalde evenredig met de inhoud van mijn sangriaglas.

En toen ik na zo’n twee gigaglazen sangria vrolijk naar huis waggelde, kwam ik onderweg toevallig langs wat standjes bij GroepT. Standjes met eten! Standjes met chop choy! Chop choy == good. Sangria == good. Ik nu happy.

Die driehonderd foto’s die ik nog online moet zetten, zullen er rap opstaan. 😉

Gisteren zijn mijn vriend en ik (o, originaliteit!) nog eens een baby gaan bezoeken. ‘t Was een jongetje, hij zag er gezond uit en hij was superbraaf. En meer valt daarover niet te vertellen.

Mja, het ziet ernaar uit dat het morgen een hele uitdaging wordt om op mijn werk in Brussel te geraken. Een hoop van mijn collega’s neemt morgen een dagje verlof, maar aangezien al mijn verlof al opgegaan is aan examens, zit dat er voor mij niet in… Bleh.

Nuja, ik zal morgen op tijd aan het station staan en tja, als er dan geen treinen en bussen rijden, dan is dat toch een duidelijk geval van overmacht, niet? Misschien begint morgen het weekend wel ietsje vroeger dan gewoonlijk. 😉