Heeft beslist mooiere terrasjes dan de omgeving van Brussel Noord. Wat is er leuker dan gezellig met de collega’s tijdens de middagpauze een terrasje doen? Meer van dat!

Hier in de straat. Dat betekent ongetwijfeld dat Italië wereldkampioen geworden is. Hopelijk houden ze het gefeest een beetje beschaafd.

Watch out! Here I come!

Of toch bijna. De brieven zijn opgesteld, afgeprint, in enveloppen gestoken met de adressen erop. Morgenochtend gaat mijn vriend naar het postkantoor om de ingebrekestelling aangetekend te verzenden naar de bouwfirma. En dan wordt het afwachten wat de reactie zal zijn.

Ik ben blij dat we eindelijk tot actie zijn overgegaan. We hebben lang genoeg geduld en begrip opgebracht voor de stommiteiten en de slechte planning van onze bouwfirma. Ik werd op den duur een beetje gek van al dat wachten. Vandaar dat ik blij ben dat we nu eindelijk iets ondernemen om te krijgen waar we recht op hebben: een schadevergoeding voor het zwaar over de deadline gaan van de oplevering van ons appartement.

En nu maar hopen dat dit hen een beetje tot spoed aanzet.

Ontploften bommen in de Londense metro en op een Londense dubbeldekker. Die aanslagen, uitgevoerd door een paar dolgedraaide fanatici, brachten het terrorisme akelig dichtbij.

Eén jaar verder is er nog niet veel veranderd. De wereld is er niet mooier op geworden. Onbegrip en onverdraagzaamheid heerst. Iedereen strijdt voor zijn of haar grote gelijk. Het lijkt wel alsof in dit communicatietijdperk de kloof tussen mensen nog nooit zo diep geweest is. Spijtig, want ik blijf ervan overtuigd dat we diep vanbinnen allemaal hetzelfde willen: een klein beetje geluk op deze wereld. Daarom dat ik niet kan begrijpen dat er mensen bestaan die zo wanhopig/gehersenspoeld zijn dat ze niet alleen zichzelf van het leven willen beroven, maar tegelijkertijd anderen willen meesleuren in de dood.

Nuja, verbeter de wereld, begin bij jezelf. Heeft u vandaag al eens lief naar uw medemens gelachen?

Ongeveer een week geleden, in volle examenstress, had ik voor gisteren (woensdag) een uitstapje naar de Supercity gepland. We zouden met wat vrienden naar X-men, the last stand gaan kijken. Een ideaal après-examen-filmpje: gemakkelijk verhaaltje, wat special effects en een hoop mooie mensen, soms hoeft dat echt niet meer te zijn. Jammer genoeg strooide de programmatie van de Supercity roet in het eten. Vorige week stond X-men nog drie keer per dag geprogrammeerd, deze week de grote verdwijntruc: geen X-men meer.

Zware teleurstelling bij mezelve. ‘k Had nu toch echt mijn zinnen gezet op vliegende mensjes en ontploffingen (en neen in United 93 had ik echt geen zin). Gelukkig heeft mijn vriendje een firmawagen en is de kinepolis van Brussel niet zo ver (jaja, ‘k weet het, er zit al genoeg ozon in de lucht en ‘t is schandalig dat we voor een folietje van mij helemaal naar Brussel rijden, maar hey, ik ben een vrouw, ik heb recht op folietjes!)

Een mailtje gestuurd naar de overige filmliefhebbers om hen van de verandering in de plannen op de hoogte te brengen en hen vriendelijk een lift aan te bieden in onze voiture met airconditioning. Alles onder controle (of dat dachten we toch). Helaas was dat gerekend buiten een paar toevalligheden als daar zijn: het in gebruik nemen van een nieuwe versie van webmail bij de KULeuven, een hardnekkig afstaande GSM en een veel te lang op Gasthuisberg blijven hangende kameraad.

Dus vertrokken we minus één persoon naar Brussel, waar het lekker rustig was in de filmzaal en ik mij heb kunnen vergapen aan de flitsende lichtjes van het Atomium. (Ik ben dol op flitsende lichtjes.) En de film zelf? Wel, die voldeed volledig aan mijn verwachtingen. Niet al te moeilijk verhaaltje (als je de gaten in het verhaal met de mantel der liefde bedekt), wat leuke special effects en de blote bast van Wolverine (hoera!). Perfect om te ontstressen. En ik ben er nu helemaal van overtuigd, ik moet mij ook een paar vleugels groeien.

Daarna zijn we nog een paar cocktails gaan drinken op een terrasje in Leuven en hebben we onze verdwaalde vierde man teruggevonden. Eind goed, al goed. (Behalve deze ochtend dan, toen ik het mij weer erg beklaagde dat ik zo laat in bed lag.)

Italië verslaat Duitsland in de halve finale. Dat wil zeggen: toeterende wagens in de Leuvense straten en geen pannenkoek.

Wel, nu die vervelende formaliteiten even uit mijn gezichtsveld zijn verdwenen, wordt het hoog tijd om eens wat dingen van mijn todo-lijstje te schrappen.

Laat ik maar eens beginnen met die gigantische foto-achterstand weg te werken. Ik ben er nog steeds niet in geslaagd alle foto’s van Madrid te bewerken en van commentaar te voorzien. D’r komen altijd andere reeksen tussen, zoals nu de foto’s van het trouwfeest dit weekend. En aangezien ik weet dat het versgehuwde koppel een beetje zit te wachten op die foto’s, zullen de foto’s van Madrid nog even moeten wachten. (Gelukkig niet zo lang als die blogje nog zal moeten wachten op een nieuwe layout…)

De examens zitten er weer op. Spijtig dat ik niet veel tijd heb om op adem te komen, want ik moet bijna direct beginnen schrijven aan een paper. Nuja, ik heb de komende dagen veel leuke dingen gepland en de weekends van juli zien er veelbelovend uit. Dus gelegenheid genoeg om mij wat te ontspannen (wel met een zeurderig stemmetje op de achtergrond dat mij er beslist op tijd en stond aan zal herinneren dat er nog gewerkt moet worden voor tweede zit, maar dat negeren we dan maar…)

En nu ga ik iets lekkers eten op een terrasje en dan mijn hoofd nog eens binnensteken op het thuisfront. Dat ze daar weten dat ik het overleefd heb.

Hoewel je mij met de beste wil van de wereld geen festivalliefhebber kan noemen, draag ik toch graag mijn steentje bij aan dit fijne initiatief.