Twee geslaagde foto’s van de wandeling van vorige week zondag. Alleen jammer dat de padde(n)stoelen op deze foto’s door de zon en de droogte wat van hun kleur verloren zijn.

Ik kijk er al naar uit! Nog even de laatste hand leggen aan een artikel over RFID en ik ben ermee weg.

Staan het op programma:
Vanavond: een etentje en een verjaardagsfeestje.
Morgen: tekenles, bowlen en een etentje met de mensen van mijn irc-kanaal.
Overmorgen: Open clubdag bij de sportclub van de schoonfamilie. Ik ben opgevorderd om foto’s te maken, terwijl dit eigenlijk slecht uitkomt, met de 24-urenloop zo dichtbij. Maar we zullen de schoonfamilie maar te vriend houden, zeker? Het weekend sluiten we af met een squashpartijtje.

Anyway, ik zal weten wat gedaan. 😉

Don’t worry, ik ben niet overgelopen naar the Dark Side. 😉 Ik ben nog steeds even hard tegen stakingsacties als gisteren. En neen, ik ben ook nog steeds geen lid van de vakbond. Maar omdat een beetje inconsequentie zo nu en dan het leven spannend houdt, heb ik toch maar deelgenomen aan een vakbondsactie. 😉

Binnen ons bedrijf bestaat al enige tijd onrust over de nakende verhuis naar een nieuw (veel te krap bemeten gebouw). Er werd reeds menige personeelsvergadering aan dit gegeven gewijd. Aangezien ikzelf nogal neutraal sta ten opzichte van de verhuis (een verhuis op zich vind ik geen ramp en misschien mogen we door dat plaatsgebrek wel wat meer thuiswerken), ben ik nog nooit naar zo’n vergadering geweest.

Onze vakbondsafgevaardigde had er echter heel erg op aangedrongen dat zo veel mogelijk mensen van onze afdeling zouden komen. En mijn lieve collega had een heel erg originele uitdrukking aan haar verontwaardiging gegeven: beschilderde kartonnen bladen met sardienenblikjes erop, bevestigd aan een kartonnen zak die je over je hoofd kon trekken. Anyway, er was redelijk wat animositeit aan die vergadering vooraf gegaan en ik wilde graag solidair zijn.

Dus dacht ik, achja, waarom niet. En voordat ik het wist, stond ik keihard op een fluitje te blazen voor het kantoor van de Grote Baas met een (kartonnen) sardienenblik over mijn kop. En ‘t was nog plezant ook! 😉

Expres blurry foto (‘k wil mijn carrièrekansen niet verprutsen, he ;-):

Deze ochtend een mailtje van mijn broertje in mijn inbox met (alweer) slecht nieuws van het thuisfront. Ik zal hier niet al te diep ingaan op wat toch privé-problemen zijn, maar ik wil wel graag een paar woorden wijden aan mijn broertje. Hij verdient het.

Sinds ik het huis uit ben, komen de problemen van het thuisfront grotendeels op zijn schouders terecht. Mijn vriend en ik wonen niet bepaald vlakbij en door onze drukke schema’s kunnen we meestal maar één keer om de veertien dagen tijd vrijmaken om eens binnen te springen. Waardoor onze steun zich meestal beperkt tot mailtjes en telefoontjes.

Ik vind het heel erg dat iemand die maar drieëntwintig is zo’n last moet dragen. Mijn broer is op een leeftijd gekomen waarop hij verdorie van het leven zou moeten kunnen genieten. Maar neen, hij cijfert zich weg voor anderen. Heel altruïstisch. En dat terwijl het lot ons gezin de laatste jaren niet bepaald gespaard heeft.

Ik hoop dat er ooit eens een einde aan de ellende komt en dat hij samen met zijn vriendin, die hem heel erg steunt, de zonnige toekomst krijgt die hij verdient. En bro, wees niet zo streng voor jezelf. Je hebt veel meer kwaliteiten dan je zelf vermoedt.

Belgen zijn zatlappen.
En foie gras wordt Frans erfgoed. (Gaia zal het graag horen…)

In dit hotel wilden mijn vriend en ik het verlengde weekend van Allerheiligen doorbrengen. Jammer genoeg, is alles al volzet. En ik had mij natuurlijk al geweldig zitten verheugen op een kamer met zicht op de baai.

Dit overkomt ons nu elke keer. We zijn altijd veel te laat met het vastleggen van onze vakanties. Met als gevolg dat onze voorkeur meestal niet meer vrij is. Zo zijn we ooit van bestemming moeten veranderen, omdat er nergens meer een hotel in onze prijsklasse vrij was. Toch bizar, als het gaat om het organiseren feestjes, etentjes en weekendjes voor een hele groep, ben ik maanden op voorhand aan het plannen, maar op de één of andere manier schiet er nooit genoeg tijd over om wat quality time met ons tweetjes te plannen. Tja, improviseren dan maar.

Mensen die goeie tips hebben voor een alternatieve bestemming, gelieve ze in de commentaren achter te laten. Belangrijk is dat het met de wagen moet bereikbaar zijn. Liefst iets aan een zee of een meer (al genoeg bossen gezien de laatste tijd) en als er in de buurt interessante bezienswaardigheden zijn, is dat ook mooi meegenomen.

Een filmpje voor mijn vriendje, de Duvel-liefhebber. Zelf vond ik het nogal wansmakelijk en niet erg grappig, maar smaken verschillen, nietwaar?

Met dank aan de weblog van de Standaard.

Het gebeurt niet vaak, maar voor één keer ben ik het eens met premier Verhofstadt:

Maar wilde acties en stakingen zijn zeker niet de juiste aanpak. Zoals bijvoorbeeld bij Volkwagen Vorst vandaag, waar we er met de nieuwe belastingverlaging op ploegenarbeid alles aan doen om het bedrijf competitief te houden. Welnu, ik zeg u, daar nu staken is de tak afzagen waarop men zelf zit. Om dan wellicht achteraf, als het fout loopt, de regering met de vinger te wijzen.

Wilde acties en stakingen brengen nieuwe investeringen en jobs in gevaar. Ze zullen bovendien de noodzakelijke hervormingen niet verhinderen, laat staan stopzetten. Die hervormingen, hoe moeilijk ook, zal de regering hoe dan ook doorvoeren. En dat om één reden: omdat ze noodzakelijk zijn, noodzakelijk om de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen veilig te stellen.

Toen we terugkwamen van de Italiaanse les waren mijn vriend en ik getuige van dit idyllische tafereeltje. Vastgelegd met mijn splinternieuwe Treo 650:



Je moet toch maar durven: niet alleen je wagen fout parkeren, hem ook nog eens dwars over de stoep zetten en tegelijkertijd de uitrit van een parking blokkeren. Mooi Mooi.

Het ziet er alleszins niet goed uit…