Tot welke daden sommige mensen in staat zijn. Ik vraag mij dan altijd af wat er zich in het hoofd van zo’n persoon afspeelt. “Vandaag ga ik eens een fijn wandelingetje maken met mijn riotgun en onderweg mijn schietkunsten wat aanscherpen door te oefenen op mijn gekleurde medemens.”

Triestig, triestig, triestig.

Jaja, vanavond heb ik gedanst op de melodie van “Ik hou van u” van Noordkaap, schitterend vertolkt door de universiteitsbeiaardier. It was fun, fun, fun! Gedanst samen met mijn beste vriendin van in het middelbaar. Flashback naar the good old days. Echt zalig.

En mijn vriendje was erbij om het geheel voor het nageslacht vast te leggen (jaja, ik bevind mij ergens in die woelige massa):

D’r was nog een tweede dansje, maar aangezien er ook niet-danslustigen in ons groepje zaten, zijn we toch maar gewoon iets gaan drinken op de Oude Markt. Ook plezant! 😉

Heb ik jammer genoeg geen Treo gewonnen. Maar verder was het een behoorlijk interessante dag. Het eten was even lekker als de vorige keer. De sprekers waren boeiender, de break-out sessies nuttiger voor mijn dagdagelijkse werk.

‘k Heb ook Dominique Deckmyn, gewaardeerd columnist bij de Standaard aan het werk gezien. ‘t Moet gezegd (vwala), zijn presentatie was een beetje chaotisch (vwala), maar hij legde wel de vinger op een aantal pijnpunten (vwala). Hij had zo zijn bedenkingen bij het hele internet voor iedereen-gebeuren en hij vond ook dat heel dat gedoe met die geschorste frequenties en het BIPT nu wel lang genoeg geduurd heeft (vwala).

Fijne dag. Alleen jammer dat ik daarna niet in mijn luie zetel kon gaan zitten (as if!) maar nog vier uur Italiaans voor de boeg had.

= grmbl.

Deze middag na de tekenles samen met mijn vriend een broodje in de Kruidtuin gaan eten. En van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat fotootjes te nemen. Een selectie.

Ik denk dat de Quo Vadis er daarnet een paar gebroken heeft wat betreft klungelachtige en onvriendelijke bediening.

Is het weer Leuven In Scène (witte letters op een gele achtergrond, they must be kidding…)! Ik kijk er al erg naar uit. De eerste editie in 2003 heeft een enorme indruk op mij gemaakt. Al dat vuur, als halve pyromaan kon ik er maar geen genoeg van krijgen. Ik heb wel een beetje schrik dat de editie van dit jaar de hoge verwachtingen gewekt door het succes van de vorige editie, niet zal kunnen inlossen. Ach ja, we zien wel.

Toch weer een goeie reden om wat fotootjes van vuur te posten. 😉

Gisteren zijn mijn vriend en ik naar een verrassingsverjaardagsfeestje (dat geen verrassing meer was) geweest. ‘k Had er eerlijk gezegd niet zoveel zin in. Ik was heel erg moe en had er een behoorlijk stresserende week op zitten. Maar mezelf toch maar bijeengeschraapt en naar het feest vertrokken.

Het feestvarken van dienst werd dertig, een mijlpaal die de nodige luister werd bijgezet door filmpjes uit zijn jeugd en een powerpoint presentatie ineengeknutseld door duidelijk heel erg trotse ouders. Zijn ouders hadden werkelijk alles bijgehouden: zijn eerste gedichtje, certifaten, inschrijvingsbewijzen, briefjes,… Heel erg leuk om daar zoveel jaren later mee geconfronteerd te worden.

Ondanks mij zware hoofd van de vermoeidheid is het toch een fijne avond geworden. Gezellig gebabbeld en eindelijk de nieuwe vriendin van de jarige te zien gekregen. Als je geen al te hoge verwachtingen hebt, kan zo’n feestje alleen maar meevallen.

Daarnet op de vergadering kwam er bijna stoom uit de oren van mijn collega. Zó boos heb ik hem nog nooit gezien. Het scheelde niet veel of hij had de “coördinator” (slechts in naam, want in werkelijkheid komt er van dat coördineren niet veel in huis) van ons projectje de nek omgewrongen. En ik kan hem niet eens ongelijk geven. Elle est insupportable.

Toen ik daarstraks terug van mijn werk kwam, ben ik rechtstreeks van het station met de bus naar het Sint-Jacobsplein gereden. Om wat notities te kopiëren. Ja, die examens blijven maar dichterbij sluipen en ik kan dat feit jammer genoeg niet blijven negeren.

De terugweg naar ons flatje besloot ik te voet af te leggen om toch nog wat van de laatste zonnestralen mee te pikken. En zo passeerde ik langs de Kruidtuin. Jaren geleden dat ik daar nog binnen geweest ben.

De late lente heeft als gevolg dat de tulpen nu pas in volle bloei staan. Al die kleuren en geuren. Magnifiek. En toen ik daar stond en de kleurenpracht die de natuur (ok, flink geholpen door de mens) mij voorschotelde, in mij opnam, besefte ik dat ik veel te weinig tijd heb om gewoon te genieten van het leven. Het moet altijd maar snelsnelsnel gaan. Ik heb zelfs geen tijd om op mijn gemak door Leuven te slenteren en te genieten van het moois dat de stad mij te bieden heeft. Neen, mijn verplaatsingen moeten altijd zo efficiënt mogelijk van punt A naar punt B gebeuren.

Maar goed, vandaag heb ik toch vijf minuutjes in de Kruidtuin kunnen wandelen. En toen werd ik buitengezet, want ze gingen sluiten…