Ongeveer een week geleden, in volle examenstress, had ik voor gisteren (woensdag) een uitstapje naar de Supercity gepland. We zouden met wat vrienden naar X-men, the last stand gaan kijken. Een ideaal après-examen-filmpje: gemakkelijk verhaaltje, wat special effects en een hoop mooie mensen, soms hoeft dat echt niet meer te zijn. Jammer genoeg strooide de programmatie van de Supercity roet in het eten. Vorige week stond X-men nog drie keer per dag geprogrammeerd, deze week de grote verdwijntruc: geen X-men meer.

Zware teleurstelling bij mezelve. ‘k Had nu toch echt mijn zinnen gezet op vliegende mensjes en ontploffingen (en neen in United 93 had ik echt geen zin). Gelukkig heeft mijn vriendje een firmawagen en is de kinepolis van Brussel niet zo ver (jaja, ‘k weet het, er zit al genoeg ozon in de lucht en ‘t is schandalig dat we voor een folietje van mij helemaal naar Brussel rijden, maar hey, ik ben een vrouw, ik heb recht op folietjes!)

Een mailtje gestuurd naar de overige filmliefhebbers om hen van de verandering in de plannen op de hoogte te brengen en hen vriendelijk een lift aan te bieden in onze voiture met airconditioning. Alles onder controle (of dat dachten we toch). Helaas was dat gerekend buiten een paar toevalligheden als daar zijn: het in gebruik nemen van een nieuwe versie van webmail bij de KULeuven, een hardnekkig afstaande GSM en een veel te lang op Gasthuisberg blijven hangende kameraad.

Dus vertrokken we minus één persoon naar Brussel, waar het lekker rustig was in de filmzaal en ik mij heb kunnen vergapen aan de flitsende lichtjes van het Atomium. (Ik ben dol op flitsende lichtjes.) En de film zelf? Wel, die voldeed volledig aan mijn verwachtingen. Niet al te moeilijk verhaaltje (als je de gaten in het verhaal met de mantel der liefde bedekt), wat leuke special effects en de blote bast van Wolverine (hoera!). Perfect om te ontstressen. En ik ben er nu helemaal van overtuigd, ik moet mij ook een paar vleugels groeien.

Daarna zijn we nog een paar cocktails gaan drinken op een terrasje in Leuven en hebben we onze verdwaalde vierde man teruggevonden. Eind goed, al goed. (Behalve deze ochtend dan, toen ik het mij weer erg beklaagde dat ik zo laat in bed lag.)

Italië verslaat Duitsland in de halve finale. Dat wil zeggen: toeterende wagens in de Leuvense straten en geen pannenkoek.

Wel, nu die vervelende formaliteiten even uit mijn gezichtsveld zijn verdwenen, wordt het hoog tijd om eens wat dingen van mijn todo-lijstje te schrappen.

Laat ik maar eens beginnen met die gigantische foto-achterstand weg te werken. Ik ben er nog steeds niet in geslaagd alle foto’s van Madrid te bewerken en van commentaar te voorzien. D’r komen altijd andere reeksen tussen, zoals nu de foto’s van het trouwfeest dit weekend. En aangezien ik weet dat het versgehuwde koppel een beetje zit te wachten op die foto’s, zullen de foto’s van Madrid nog even moeten wachten. (Gelukkig niet zo lang als die blogje nog zal moeten wachten op een nieuwe layout…)

De examens zitten er weer op. Spijtig dat ik niet veel tijd heb om op adem te komen, want ik moet bijna direct beginnen schrijven aan een paper. Nuja, ik heb de komende dagen veel leuke dingen gepland en de weekends van juli zien er veelbelovend uit. Dus gelegenheid genoeg om mij wat te ontspannen (wel met een zeurderig stemmetje op de achtergrond dat mij er beslist op tijd en stond aan zal herinneren dat er nog gewerkt moet worden voor tweede zit, maar dat negeren we dan maar…)

En nu ga ik iets lekkers eten op een terrasje en dan mijn hoofd nog eens binnensteken op het thuisfront. Dat ze daar weten dat ik het overleefd heb.

Hoewel je mij met de beste wil van de wereld geen festivalliefhebber kan noemen, draag ik toch graag mijn steentje bij aan dit fijne initiatief.

Zijn slecht voor de blokconcentratie. Zaterdagmiddag naar de huwelijksmis geweest, die ik moeilijk kon brossen, want bruid en bruidegom hadden mij gevraagd een stukje voor te lezen in de kerk. En tja, dan nog wat blijven babbelen na de mis, je weet hoe dat gaat.

En ‘s avonds natuurlijk naar het huwelijksfeest, want ik laat mij door zo’n beetje examens toch niet het plezier van een huwelijksfeest ontnemen, zeker? Lekker eten, goed gezelschap, veel fotootjes genomen, veel gepraat en oeps, dan is het opeens half twee ‘s nachts, terwijl we ons toch echt wel voorgenomen hadden om op tijd door te gaan. Veel te laat in bed zaterdagnacht. En dus zondag allesbehalve in topvorm om het geplande aantal pagina’s erdoor te draaien. Waardoor ik nu in tijdsnood zit.

‘t Is goed dat het het laatste examen is. Mijn wit vel zou graag eens een beetje zon te zien krijgen.

In Jan Ulrich. Voor wie ik, ondanks zijn ups en downs, altijd ben blijven supporteren en waarvan ik dacht dat hij dit jaar een serieuze kans maakte om eindelijk nog eens de Tour te winnen. Blijkt hij toch wel geen ordinaire dopingzondaar te zijn, net als de rest.

‘k Had het natuurlijk kunnen weten, d’r rijden tegenwoordig niet meer veel dopingvrije wielrenners rond in het peloton. Spijtig dat een mooie sport op zo’n manier de das om gedaan wordt.

En daarmee is mijn kans op een pronostiekpannenkoek in het water gevallen. Maar ‘k ga stiekem een nieuwe pronostiek indienen, wie weet ziet mejuffrouw Joke dat wel door de vingers. 😉

Bij de Villa Tempo op de Oude Markt hebben ze beestig slechte margarita. Geen idee wat ze erin kappen, maar alvast niet de normale ingrediënten. Ik heb dit zelf aan den lijven mogen ondervinden gisterenavond op het doctoraatsfeestje van een vriendin. Wat je er ook drinkt, laat de margarita aan je voorbij gaan.

Dju, vandaag heb ik door gewoon lompweg op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te zijn een geweldige kans gemist om een minister zijn handje te schudden. Tot zover mijn netwerkpogingen…