Woorden schieten tekort. Gruwelijk.

Gisteren zijn we helemaal naar Oostrozebeke (ergens in verwegland) gereden om het parket voor onze slaapkamers te kiezen. Na een paar telefoontjes met de meneer-van-het-parket, hebben we uit pure ellende een afspraak gemaakt om het parket met eigen ogen te aanschouwen. Noch mijn vriend, noch ikzelf slaagden erin hem te verstaan aan de telefoon. Zelfs na vier keren beleefd gevraagd te hebben: “Excuseer meneer, wat zei u? Kan u dat nog eens herhalen?”, slaagde hij er niet in verstaanbaar Nederlands te produceren.

Toen we de meneer-van-het-parket gisteren dan in ‘t echt zagen, verging het ons niet veel beter. We moesten ons nog steeds tot het uiterste inspannen om hem te verstaan. Nu moet ik zeggen dat ik wel een goed taalgevoel heb en meestal kan ik veel afleiden uit de context. Maar van het Westvlaams gebrabbel van de meneer verstond ik weinig tot niks. Al een geluk dat hij de verschillende soorten parket kon aanwijzen en de prijzen op een papiertje schreef.

Uiteindelijk hebben we naar ieders tevredenheid een mooi kleurtje gekozen. En heeft de meneer-van-het-parket ons gerustgesteld dat die vertragingen aan de bouw heel normaal waren: “Ha ja, jullie laten dat appartement bouwen door X, ha ja, die zijn altijd te laat.” (Maar dan in één of ander nauwelijks verstaanbaar dialect.)

Hamai, vermoeiend, zo’n taalbarrière.

Vanmiddag zijn we ter ere van de Vlaamsche Feestdag iets gaan eten in de Zuiderse Zoen aan de Zoete Waters in Oud-Heverlee. Om onze tomaat garnaal wat te laten zakken, hebben we daarna een wandelingetje gemaakt langs de vijvers. En zo zijn we midden in het groen op een zeer charmant kapelletje gestoten, prachtig gerestaureerd met geld verzameld door de vrienden van de kapel O.L.V. van Steenbergen en Erfgoed Vlaanderen.

Een fotootje:

Mijn vriend is hier aan de grote schoonmaak begonnen. Actie nummer 1: het leegmaken van de boekenkast. Stápels oude cursussen zijn daaruit gekomen. Van vakken waarvan ik me nog amper kan herinneren dat ik die vroeger ooit gestudeerd heb, laat staan dat ik mij nog een letter kan herinneren van wat erin staat.

Veel hopen papier hebben we gewoon weggegooid. Want wat ben ik nog met kopies van oefenzittingen (tja, ‘k was niet zo’n ijverig studentje in mijn jonge jaren) en examenvragen uit de jaren stilletjes? Soms stoot je nog op leuke vondsten. Foto’s die ergens tussen gesukkeld zijn, uitgeleende notities die nooit terug bezorgd werden aan de vriendelijke uitlener (en die die beslist nooit gemist heeft) en een prachtige Tabel van Mendeljev in kleur. Onze stapel oud papier groeit hier zienderogen.

Het eerste wat me door het hoofd schoot bij het horen van dit nieuws was: opgeruimd staat netjes. Hoewel ik sympathiseer met de Tsjetsjeense zaak, vallen de gruwelijkheden die deze man gepleegd heeft/heeft laten plegen nooit, jamais, never ever goed te praten.

Heeft beslist mooiere terrasjes dan de omgeving van Brussel Noord. Wat is er leuker dan gezellig met de collega’s tijdens de middagpauze een terrasje doen? Meer van dat!

Hier in de straat. Dat betekent ongetwijfeld dat Italië wereldkampioen geworden is. Hopelijk houden ze het gefeest een beetje beschaafd.

Watch out! Here I come!

Of toch bijna. De brieven zijn opgesteld, afgeprint, in enveloppen gestoken met de adressen erop. Morgenochtend gaat mijn vriend naar het postkantoor om de ingebrekestelling aangetekend te verzenden naar de bouwfirma. En dan wordt het afwachten wat de reactie zal zijn.

Ik ben blij dat we eindelijk tot actie zijn overgegaan. We hebben lang genoeg geduld en begrip opgebracht voor de stommiteiten en de slechte planning van onze bouwfirma. Ik werd op den duur een beetje gek van al dat wachten. Vandaar dat ik blij ben dat we nu eindelijk iets ondernemen om te krijgen waar we recht op hebben: een schadevergoeding voor het zwaar over de deadline gaan van de oplevering van ons appartement.

En nu maar hopen dat dit hen een beetje tot spoed aanzet.

Ontploften bommen in de Londense metro en op een Londense dubbeldekker. Die aanslagen, uitgevoerd door een paar dolgedraaide fanatici, brachten het terrorisme akelig dichtbij.

Eén jaar verder is er nog niet veel veranderd. De wereld is er niet mooier op geworden. Onbegrip en onverdraagzaamheid heerst. Iedereen strijdt voor zijn of haar grote gelijk. Het lijkt wel alsof in dit communicatietijdperk de kloof tussen mensen nog nooit zo diep geweest is. Spijtig, want ik blijf ervan overtuigd dat we diep vanbinnen allemaal hetzelfde willen: een klein beetje geluk op deze wereld. Daarom dat ik niet kan begrijpen dat er mensen bestaan die zo wanhopig/gehersenspoeld zijn dat ze niet alleen zichzelf van het leven willen beroven, maar tegelijkertijd anderen willen meesleuren in de dood.

Nuja, verbeter de wereld, begin bij jezelf. Heeft u vandaag al eens lief naar uw medemens gelachen?