Die laatste cocktail op het terras van de Rodins, gisteren iets na middernacht. ‘k Vrees dat ik niet echt in bloedvorm ga zijn voor ons avondje Gentse feesten met Peter, Lynn en Joke.

Hier achter mij. Die landschapsbureaus toch.

Het conflict tussen Israël en Libanon gezien door de ogen van bloggers.
Opgevist uit de commentaren.

Deze post is opgedragen aan de buschauffeur die het nodig vond mij bijna van mijn sokken te rijden op het zebrapad. Hebben ze u tijdens de verkeersles nooit geleerd wat die witte geschilderde strepen op straat willen zeggen?

Zo, het weekend is naar aloude gewoonte weer voorbij gevlogen. Gelukkig hadden we ons voorgenomen het dit weekend wat kalmer aan te doen. Kwestie van nog wat energie over te houden voor de komende week (Gentse feesten + weekendje Ardennen).

Zaterdag begonnen met een lekkere brunch op het terrasje van de PurPur. Hun gegrilde broodjes zijn echt om duimen en vingers bij af te likken. Toevallig zat op datzelfde terras een oudcollega van mijn vriend, die duidelijk van hetzelfde gedacht was. Wat bijgepraat, het nieuwe kapsel van de oudcollega bewonderd (het oude was toch beter) en daarna zelf de tanden in onze maaltijd gezet.

Een paar stripjes gekocht bij het Besloten Land als leesvoer voor onderweg (tegenwoordig heb ik geen last meer van wagenziekte en om mijn chauffeur niet al te zeer lastig te vallen, houd ik mij tijdens lange ritten bezig met lezen) en op naar Spa!

Het hotel bleek piekfijn in orde te zijn. Vlak langs de funiculaire die toegang geeft tot de splinternieuwe Thermen. De namiddag brachten we door wandelend in Spa zelf (met dank aan het plannetje ons ter beschikking gesteld door de toeristische dienst) en in de bossen rondom. Spa is best een mooie stad, maar er hangt een aura van vergane glorie rond de meeste historische gebouwen. Bovendien is het jammer dat het stadscentrum doorsneden wordt door een veel te drukke weg. Terrasjes doen tussen de uitlaatgassen is niet zo gezellig (niet dat de Hollandse toeristen zich daardoor lieten tegenhouden).

‘s Avonds stond er een driegangenmenu in ons hotel op het programma. Om duimen en vingers en nog wat lichaamsdelen bij af te likken. En een lekkere maaltijd is niet compleet zonder een aperitiefje en een goeie fles wijn. Laat ons zeggen dat we na het diner behoorlijk vrolijk naar onze kamer zijn gewaggeld (seffens gaan jullie nog denken dat ik een alcoholprobleem heb). Om het eten (en de drank) te laten zakken zijn we met zijn tweetjes gaan uitpuffen in de sauna van het hotel. Zalig: tussen het puffen door tot rust komen door op het dakterras de sterren en elkaar te bewonderen…

De volgende dag een beetje uitgeslapen. Tot negen uur, jawel! Toen werd ik wakker door het geluid van de funiculaire en kon ik toch niet meer slapen. Goed en overvloedig ontbeten en alles bijeengepakt om naar de Thermen, het hoofddoel van ons verblijf in Span te gaan. (Met de nodige stress aan mijn kant, slippers, geen slippers, badjas, geen badjas. Controlefreak, moi?)

Het complex van de Thermen is architecturaal een pareltje. De ligging, bovenop een heuvel die uitkijkt over het stadje Spa, is op zich al moeilijk te overtreffen. Het centrale gedeelte wordt ingenomen door een groot ovaal zwembad onder een hoog dak. Buiten is er een tweede zwembad met allerlei snufjes om het zwemmen leuker te maken. Prachtig!

Eens in het complex hebben we eerst de zwembaden verkend. Vervolgens hebben we een zetel langs het zwembad in beslag genomen. Jongens, het is eeuwen geleden dat ik nog eens met een boekje aan een zwembad heb gelegen. Zalig! Toen we het luieren langs het zwembad moe waren, zijn we het saunacomplex gaan verkennen (ja, mijn poriën zullen nu wel goed gereinigd zijn, denk ik zo). Eerst de sauna met badpak verplicht geprobeerd, maar daar was het nogal druk en bovendien doet een badpak veel van het weldadige effect van een sauna teniet.

De valse schaamte dan maar overboord gegooid (hey, we zijn toch allemaal hetzelfde, niet?) en de naturistische sauna ingestapt. Veel rustiger daar. Al viel het op dat de concentratie piemels er veel hoger lag dan de concentratie borstjes. Jammer voor mijn vriend, had hij alleen maar mij om naar te kijken. 😉 In je blootje in een panoramische sauna met uitzicht op Spa zitten, het is eens iets anders.

Na onze saunabezoekjes zijn we nog wat gaan relaxen in de speciale ontspanningsruimtes. Maar blijkbaar hebben vogelgekwetter, rustgevende muziek, aangepaste zetels en paars licht niet echt een ontspannend effect op mij. Mijn hersencellen gingen gezwind in overdrive en het todolijstje werd alweer afgemalen (mja, blijkbaar is ontspannen een kunst die niet iedereen gegeven is).

Na zo’n zes uur in het complex verbleven te hebben, hadden we het wel gezien. Bovendien begonnen er rare geluiden uit onze magen op te stijgen. Geen zin om nog iets te eten in Spa, dus maar dadelijk doorgereden naar Leuven, culinair centrum van België. 😉 De dag afgesloten met een vegetarische tortilla en twee margarita’s (té gezond leven kan ook niet goed zijn).

Het conflict tussen Israël en de Hezbollah (en bij uitbreiding gans Libanon) is zwaar aan het escaleren. En wie is, zoals altijd, het belangrijkste slachtoffer van deze uitbarsting van geweld? De gewone mens op wiens dak per ongeluk een bom neerkomt.

Hopelijk kan er onder druk van de internationale gemeenschap zo snel mogelijk een wapenstilstand bekomen worden, want dit soort situaties hebben de neiging van kwaad naar erger te gaan, vooral in een toch niet echt stabiel te noemen regio als het Midden-Oosten. Ik houd mijn hart vast. (En ik houd mijn hart nog harder vast als ik bedenk dat de internationale gemeenschap al jaren alleen maar een beetje “foei Israël” roept en ondertussen de zaak maar op zijn beloop laat.)

Terrasje. Check.
Cocktail. Check.
Sexy gezelschap. Check.
Schitterend zomerweer. Check.

Meer moet dat niet zijn.

Pro’s:
– Leukere terrasjes in de buurt.
– De nabijheid van de Grote Markt, die toch net iets groter is dan Leuvense Grote Markt. Japanse toeristen, massa’s Japanse toeristen, met fototoestel, handschoentjes (voor de vrouwen) en paraplu’s om zich tegen de zon te beschermen. Ik ben dol op Japanse toeristen!
– In een straal van tweehonderd meter zijn er zeker twintig chocolatiers. Die helaas bijna allemaal even duur zijn.
– Een Haägen-Dazs ijszaak vlakbij. (En ja, ik besef maar al te goed dat 2.60 euro voor een bolletje ijs belachelijk is.)
– Meer sociaal contact met mijn collega’s.
– Mooiere ontspanningsruimten.
– Een chiller en dus is er eindelijk gratis water, het ganse jaar door.

Con’s:
– De Nieuwstraat is verder. Ik mis de INNO en mijn favoriete kaartenwinkeltje.
– Té veel sociaal contact met je collega’s is soms ook niet alles. Ik ben nogal snel afgeleid.
– Minder privacy.
– Een kleinere bureautafel == minder ruimte voor mijn rommel.
– Tien minuten langer sporen per dag.
– Minder toiletten (toiletten zijn een levensnoodzaak!).
– Brussel Centraal kan niet tippen aan Brussel Noord, met zijn gigantische aanbod aan broodjeszaken, die naast broodjes ook slaatjes, chocomousses, fruitsla, vers geperst fruitsap en ja, zelfs sushi aanbieden. Centraal Station heeft nog niet eens een Panos. Centraal Station is bovendien een geweldig ongezellig station. Brr.
– Het bedrijfsrestaurant heeft minder keuze en is kwalitatief minder hoogstaand dan het vorige.

Edit: Was ik toch helemaal die veel te koude airco vergeten bij de con’s te zetten, zeker?

Conclusie: alles heeft zo zijn voor- en nadelen, maar het is verbazingwekkend hoe snel een mens zich aanpast aan een nieuwe situatie. Nog een maandje of zo en ik zal me hier helemaal thuisvoelen.

Ze points of ze jury zijn binnen. En ‘t mag gezegd, ze vallen beter mee dan verwacht. Er is zelfs stiekem een achttien tussen geslopen. Hoe die daar geraakt is, ik heb geen idee. Nu, mijn doelstelling om op alle vakken van deze zittijd erdoor te zijn, is ruimschoots behaald. Dus ik ben tevreden.

Bush en de zijnen hebben beloofd niet meer hun gat te vegen aan de Conventie van Genève.