Maar allez, heb ik jullie nog steeds niet verteld hoe ik met een bloggende baby op mijn schoot beland ben? ‘k Zal dat eens snel rechtzetten.
Wel, het gebeurde als volgt. Donderdagavond ging de bel. E met de sleutel van het huisje waar hij samenwoont met T en hun baby M. E, T en M gingen op reis en wij hadden beloofd hun brievenbus leeg te maken en zo nu en dan de plantjes wat water te geven. Effe korte babbel, E uitgezwaaid, want T en baby M zaten beneden in de auto op hem te wachten.
Nog geen tien minuten later, opnieuw de bel. Wij een beetje verbaasd, want het was al wat later op de avond en wij verwachtten geen bezoek in ons rommelhok. T, met de vraag of ze mochten binnenkomen. Tuurlijk dat. Wij: “Hey, zijn jullie iets vergeten misschien?” Blijkt dat hun auto weigerde nog te starten en bijgevolg hun vertrek naar Duitsland in het water dreigde te vallen.
Wij opvang gespeeld voor T en M, terwijl E met de takeldienst van zijn verzekering belde. Ok, binnen een half uurtje zou de takeldienst hier zijn. T had ondertussen honger gekregen, want ze hadden nog niks gegeten. Dus een frietje gehaald, want wat moet een mens doen tijdens het wachten op de takeldienst? Baby M ondertussen wat geëntertaind met Linux pinguins, heldere computerschermen en Treo’s (ze was dol Zap!2016).
Het probleem met de wagen van E en T bleek de batterij te zijn. Even aan een andere batterij gehangen en het euvel was gefixt. Maar, om nu met een wagen die je niet honderd procent vertrouwd in het holst van de nacht met een baby naar Duitsland te vertrekken, dat zagen E en T toch niet direct zitten. Dus zijn ze opnieuw naar huis gereden (zonder de motor van de wagen af te zetten, uit schrik dat ze hem dan weer niet meer aan de praat zouden krijgen).
Of ze nu de dag erna een nieuwe batterij hebben laten steken, dat weet ik niet, maar ik heb gelukkig al bericht gekregen dat ze zonder kleerscheuren op hun bestemming zijn aangekomen. Eind goed, al goed. 
