Goed, een tijdje geleden dacht ik er sterk over om de anonimiteit van dit blogje achter mij te laten. Per slot van rekening staat er niets op dit blog wat de mensen niet van mij mogen weten. Maar toen begon ik een beetje verder na te denken. Tot nu toe is deze blog steeds zorgvuldig verborgen gebleven voor mijn IRL vrienden en familie. Slechts twee personen die mij uit het “echte leven” kennen hebben dit blogje per toeval gevonden en zij hebben mij beloofd het niet verder te vertellen.

En toen begon ik nog een stapje verder te denken, als ik een blog onder mijn werkelijke naam begin, is de kans zeer groot dat ook collega’s zullen meelezen. En misschien vind ik dat wel niet zo leuk. Niet dat mijn collega’s geen toffe mensen zijn, maar ze moeten nu ook weer niet alles van mij weten. Hetzelfde geldt voor mijn familie en schoonfamilie. Ik wil hier ongeremd kunnen typen dat ik leuke sex met mijn vriendje gehad heb en ik vermoed dat zulke eerlijkheid wel eens aanleiding tot awkward situaties kan geven, wanneer bvb (ik zeg maar wat) de oma van mijn vriend zo’n berichtje leest. Niet dat ik nu geen zelfcensuur toepas, maar toch.

En eigenlijk vind ik dit kleine bloggeheimpje wel leuk. Deze blog heeft mij bovendien al in contact gebracht met een paar leuke en toffe mensen die ik zonder nooit had ontdekt. Yab zwaait even naar Joke, Peter, Lynn en Pieter. En dat is meer dan ik gehoopt had, toen ik hiermee begon.

Dus na rijp beraad, denk ik dat ik dit blogje voorlopig “anoniem” zal blijven. (Ok, dat is natuurlijk een illusie, met de informatie die ik hier al blootgegeven heb, valt wel het één en ander bijeen te puzzelen.) Het zal alleszins verborgen blijven voor IRL vrienden, familie en collega’s. En bijgevolg blijf ik voorlopig bij Blogger, ondanks de beperkingen van dit platform.

Hihi.

Deze ochtend was ik te laat, maar geen erg, mijn trein was ook te laat. De trein kwam net het station van Leuven binnen gereden toen ik eraan kwam. Just in Time, heet dat dan. 😉

Bvlg en Tom hebben mij gemeld dat er problemen zijn met de ATOM-feed (http://yab.be/atom.xml) voor deze blog. Bij nader onderzoek blijkt dat mijn berichten inderdaad onvolledig doorkomen en dit terwijl ik nochtans in de settings heb aangegeven dat het volledige bericht gepubliceerd moet worden. In het verleden werkte dit perfect, dus ik heb niet dadelijk een idee waaraan het probleem te wijten is.

Maar goed, niet getreurd, er is een alternatief: http://yab.be/rss.xml. In de RSS-feed krijgen jullie wel de volledige berichten te zien. Lang leve de work around. 😉

Schitterend stuk uit de suite van Peer Gynt, geschreven door Edvard Grieg. Voor het eerst gehoord in de lessen Muzikale Opvoeding in het middelbaar en meteen verkocht. Nu op Klara via streaming audio.

Oproerkraaiers van uw slag kunnen we hier gerust missen. Het ga je goed in Libanon.

Mijn vriend en ik zaten daarnet naar een aflevering van Lost te kijken (ja, we zitten al over de helft van seizoen één, tegen het einde van dit jaar gaan we misschien eindelijk het eerste seizoen gezien hebben, woehoe!) Toen plots, boem, pats, patat, het geluid van deukende autocarrosserieën ons van ons filmpje wegrukte.

We hoorden nog net een wagen met gierende banden wegrijden en zagen beneden op straat een mooi oliespoor liggen. En er waren slachtoffers gevallen bij de aanrijding: een schandelijk gemolesteerd paaltje! Gruwelijk onthoofd in de fleur van zijn leven! Een ijselijk blauwe vloeistof gaf de plaats van de misdaad aan.

Gelukkig hebben we een duidelijk spoor van de dader ontdekt:

Who did it?

Iets te laat vertrokken in Brussel Centraal, maar da’s normaal voor de trein naar Luik-Guillemins. Alles goed, beetje moe. Plaatsje gevonden om te suffen op weg naar huis. Trein rijdt voorbij de Stellakrattenopslagplaats en stopt vlak buiten het station. Geen probleem, dat gebeurt wel vaker, gewoon even wachten tot we het station binnen mogen.

Goed, wachten, wachten… De stem van de conducteur door de intercom: “Gelieve ons te excuseren. Wegens een defect treinstel in het station, moeten we even blijven stilstaan.” OK, geen probleem, ‘k heb een roddelboekje gekocht (my guilty pleasure) in het station, dus ik heb lectuur om mij te entertainen. (Zou Posh Spice zwanger zijn of niet?)

Ondertussen zijn er al wat mensen opgestaan om bij de deur te gaan staan, iets wat ik nooit doe. Ik sluit meestal de rij af, ik heb een hekel aan dat gedrum om als eerste buiten te zijn. Dus ik blijf gezellig zitten. Nog wat later, op lichtelijk beschaamde toon: “Ja, euh, we staan nog steeds stil buiten het station van Leuven, excuses voor het ongemak, wij rekenen op uw begrip.” Er klinkt al wat gegrinnik hier en daar in de treinwagon. Vermengd met berustend gezucht.

Ik bel naar mijn vriendje om te laten weten dat ik iets later zal zijn, dat ik eigenlijk al wel in Leuven ben, maar nog net niet helemaal en dat ik geen flauw idee heb wanneer er opnieuw beweging in onze trein zal komen. Ondertussen deelt de conducteur (ik vermoed bijna met tranen in zijn ogen) mee dat er in tegenstelling tot eerdere berichtgeving, niet één, maar twéé defecte treinen in het station van Leuven staat en dat het hem, echt waar, héél erg spijt. Luidop gelach in de wagon. Achja, wat kan een mens anders?

Goed, na een dik half uur stilstaan, zijn we er dan toch in geslaagd de paar resterende meters tussen ons en het perron te overbruggen. Algemene stormloop naar de deuren. Welkom in Leuven!

Ha! Slapen is voor watjes! Deze nacht blokken, deze ochtend examen, nu alweer achter mijn bureautje. Mij al geeuwend door de achterstallige mails werken. Gelukkig zijn er niet al te veel mails die dringend actie vereisen. De meeste issues hebben mijn collega’s ondertussen opgelost. Toch gemakkelijk. En de écht belangrijke mails markeer ik wel om maandag opnieuw grondig door te nemen.

En ondertussen zitten de mensen van Oost-Vlaanderen hier allemaal te hopen dat hun huizen niet ondergelopen zijn…

Familiaal vermogensrecht is ongeveer het saaiste vak ooit uitgevonden. En drie examens op een week is te veel. Zeker als twee van de drie vakken meer dan duizend bladzijden tellen.

Zaag. Klaag.