Vanmiddag had ik een afspraakje met collegabloggers Liza en lord CMS. Gezellig gebabbeld, gelachen met de belevenissen van CMS, de tijd vloog. Zeker voor herhaling vatbaar, wat mij betreft. (Allez, als Liza en CMS mij nog willen zien, he.)

Een mens vraag zich af of er ook onsympathieke mensen rondlopen in het blogwereldje. 😉

Ik heb daarnet in een vergadering gezeten waar ze staalhard beweerden dat intelligente zoekmachines databanken over vijf jaar overbodig zouden maken. En ‘t is nog niet eens 1 april.

Waarschuwing: dit wordt een ongelooflijke melige stoefpost. Mensen die daar niet tegen kunnen, gelieve elders te gaan lezen, danku.

Mijn vriendje dus! Hij figureert redelijk vaak op deze blog, maar dit wordt nu eens een berichtje volledig aan hem gewijd.

Hij heeft het de laatste tijd niet onder de markt. Terwijl ik zit te blokken, vult hij dozen met onze rommel om te verhuizen en verwijdert hij de stofnesten die zich onder onze bedden verzameld hebben. Hij wast de borden die ik vuilgemaakt heb af, terwijl ik zit te vloeken op mijn paper. Hij luistert geduldig naar mijn gezaag dat familiaal vermogensrecht saai is en dat duizend bladzijden toch echt wel veel te veel is. Hij gaat winkelen en neemt extra chocolade mee voor mij, als hart onder riem bij het blokken. Hij neemt verlof wanneer er vanalles geregeld moet worden, omdat ik al mijn verlof nodig heb om te blokken en examens af te leggen.

Het komt er op neer dat tijdens examenperiodes alle vervelende huishoudelijk klusjes op zijn schouders terechtkomen. En dat is hem nooit te veel. Hij doet dat allemaal voor mij, om mij te helpen, omdat hij mij graag ziet.

Ja, die eerste kus, al meer dan zeven jaar geleden daar buiten aan de RC-bar onder Alma III: beste beslissing van heel mijn leven. Ik zie u graag!

Ha! Eat that, network neutrality!

En nu… cocktail!

Deze namiddag is de schoonfamilie hier een hele hoop van onze door-de-jaren-heen-bijeengespaarde rommel komen opladen. Weg zijn de boeken en cursussen, de zetels, de borden, de potten en pannen, de strijkplank, de overschot van de drank, de bureau die als bar dienst deed, ja zelfs de posters en foto’s aan de muren zijn weg. Ok, er is nog wat rommel en niet-rommel (zoals daar zijn computers) achter gebleven, maar voor iemand die het gewoon is tussen hopen rommel te moeten doorlaveren, is het hier heel erg leeg. De muren zijn ook verschrikkelijk vuil. Je ziet maar al te duidelijk waar de posters hingen en op de muren zijn rare patronen ontstaan. Een gevolg van al die kaarsjes die we in de vijf jaar dat we hier woonden, gebrand hebben (jaja, pyromaan yab).

Nog twee weken en we laten dit kleine flatje voorgoed achter ons. Ik denk niet dat ik veel heimwee zal hebben. We hebben hier graag op kot gezeten, veel leuke feestjes gegeven en mooie momenten beleefd, maar het laatste jaar was er te veel aan. Tijd voor de volgende fase in ons leven: een eigen appartement. Jammer genoeg is dat +_)$#*%$&$% appartement nog steeds niet klaar en moeten we dus enkele weken gaan kamperen (nuja, we zullen daar meer luxe hebben dan hier) bij een nonkel van mijn vriend. Alles behalve ideaal (sex in de woonkamer zullen we een tijdje moeten laten). Maar kom, een mens kan moeilijk in een appartement zonder vloeren en sanitair gaan wonen, nietwaar?

Duimen dat die deadline van 31 oktober nu ook effectief gehaald wordt.

Met dank aan Boterhammen in het Park.

Ha, nu leest u het ook eens op een ander, zie.

PS: Soms is het fijn, ongenuanceerd te zijn.

Pffft, de vermoeidheid wil maar niet uit mijn lijf. Nochtans ben ik deze week al elke avond vóór twaalf uur in bed geraakt. Ik denk dat ik nog de naweeën voel van die zotte examenweek van een weekje geleden. En die nerdbarbecue vorig weekend waar we tot de laatste man zijn blijven plakken, zal er ook wel iets mee te maken hebben.

Need sleep.

‘t Was te denken. Het verhaal van die gestoorde vent Karr klonk al ongeloofwaardig van bij het begin. Nu blijkt dat zijn DNA niet overeenstemt met het DNA gevonden op de plaats van de moord. Wat ons terug breng bij de usual suspects: de ouders van JonBenet…

Na ons geslaagde (en droge) middaguitstapje van gisterenmiddag, waren mijn collega’s en ik van plan om vandaag opnieuw tijdens de middagpauze te genieten van een muzikaal intermezzo. De weergoden staken ons echter stokken in de wielen. De twee dappere collega’s die toch nog de regenbuien durfden trotseren, kwamen zo nat als een hoentje de bureau binnengedropen. Gelukkig was ik bijtijds van gedachten veranderd. Ik heb namelijk een bloedhekel een regen en koulijden.

Rotweer.