Net het nieuws gekregen dat een collega overleden is. Nu, dit nieuws komt niet echt onverwacht. De man in kwestie sukkelde al jaren met een slechte gezondheid, had al een niertransplantatie ondergaan en moest regelmatig een nierdialyse laten doen omdat zijn getransplanteerde nier er de brui begon aan te geven. Hij zag er echt wel slecht uit. Vel over been, wallen onder de ogen. Hij was ook heel vaak afwezig van het werk.

Maar toch had ik het niet verwacht. De laatste keer dat ik hem gesproken heb, was na de begrafenis van de moeder van een andere collega. Hij was toen zo vriendelijk om mij een lift naar het werk te geven en praatte honderuit over zijn hondje Barry. Het klinkt cliché, maar dat hondje was ongeveer het enige wat hij nog had op de wereld. Zijn moeder was enkele jaren geleden overleden, met de rest van zijn familie lag hij overhoop en een relatie had hij niet.

Het doet me pijn te weten dat hij in het ziekenhuis moederziel alleen gestorven is, zonder vrienden of familie. Ik denk dat zijn collega’s zowat de enige mensen waren met wie hij nog contact had. Hij heeft ongetwijfeld veel afgezien de laatste week en misschien had hij gewoon geen zin meer om nog maar eens te vechten. Maar wie zal er nu voor zijn Barry beest zorgen?

“Hoe zou het nog met Sharon zijn?” Antwoord: niet zo geweldig.

De mens ligt al drie maanden in coma en heeft hoogstwaarschijnlijk zware hersenbeschadiging opgelopen. Hoe lang gaan ze zijn leven nog rekken? Ieder mens heeft recht op een waardig levenseinde. Zet die machines af, alstublieft.

Veel te duur. Toen ik daarnet terugkwam van een avondje uit met een kameraad (Wok on Air, d’Entreprise, Mezzanine), viel mijn oog op een zeer mooi kunstwerk van Casper Faassen in Galerie Dessers. Jammer genoeg hing er een nog veel mooier prijskaartje aan dat kunstwerk. Het zou nochtans geweldig goed bij onze nieuwe keuken gepast hebben.

Bleh, ik moet mij dringend eens een rijke suikernonkel aanschaffen

Uit de Standaard:

Het topmanagement van de Vlaamse overheid telt slechts tien procent vrouwen. Om dat aandeel op te trekken, lanceert Vlaams minister voor Bestuurszaken Geert Bourgeois een wervingscampagne die vrouwen moet aanmoedigen om te solliciteren voor een aantal openstaande topfuncties.

Vrouwen aan de top!

Leuven leek vanochtend wel uitgestorven. Op de trein was het ook beduidend rustiger dan normaal. Alleen jammer dat ik vlakbij een moeder met twee kwetterende kinderen zat. Niks zo irritant als onuitgeslapen naar hoge, schelle kinderstemmetjes te moeten luisteren.

Help! Het is alweer zondag. Wat is er met zaterdag gebeurd?

Een reconstructie:
Zaterdagochtend naar de tekenles. Daar ben ik tot half één zoet mee geweest. Dan is mijn vriend mij komen ophalen, omdat het zo hard regende. Zijn we naar de schoenmaker geweest om mijn schoenen binnen te doen waarvan de hakken alweer afgelopen waren. Snel een boterhammetje gegeten, gewinkeld in de Delhaize, pralines gekocht bij chocolaterie Demeestere op de Naamsesteenweg, een reisgids van Madrid gekocht, nog wat fotootjes bewerkt, gedoucht, gesekst, vertrokken naar Sint-Niklaas om te dineren bij vrienden, gelachen, gegeten, nog wat gegeten, te veel gegeten, weer naar huis gereden en gaan slapen.

Dat was het zowat

Voor wie een mooi overzichtje wil van een heleboel grappen en fratsen, slechts één adres: Wikipedia.

Ikzelf heb helemaal niks uitgehaald. Wegens gebrek aan tijd en gebrek aan inspiratie en eigenlijk ook omdat ik een beetje saai ben.

Vandaag in de tekenles:

De verdediging van mijn paper is goed gegaan. De professor vond het zelfs “zeer interessant”! ‘t Was nochtans weer last minute werk. ‘t Is een feit dat ik alleen maar kan presteren onder extreme druk. 😉

Er zaten tussen de presentaties van mijn medestudentjes ook wel een aantal interessante onderwerpen. Een greep uit het aanbod: creative commons, ICANN, auteursrecht en idtv, digitale handtekening, idtv en de bescherming van persoonsgegevens. Allemaal onderwerpen die nauw aansluiten bij mijn interessesfeer. En dan is het niet erg om bijna vier uur aan één stuk naar presentaties te moeten luisteren.

Om te vieren dat mijn presentatie goed gegaan is, zijn we daarna lekker gaan eten (was ongeveer van honger en dorst aan het sterven tijdens de laatste presentaties). En heb ik zwaar gezondigd door een sabayon als dessert te nemen. Tss, niet goed voor de lijn.

Nu dit weekend nog de laatste hand leggen aan wat details en dan kan die paper ingediend worden!

Pffft, het was duidelijk geen goed idee om naar de laatste cursusdienst voor de paasvakantie te gaan. En ik heb nog wel zo’n bloedhekel aan aanschuiven.