= grmbl.

Deze middag na de tekenles samen met mijn vriend een broodje in de Kruidtuin gaan eten. En van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat fotootjes te nemen. Een selectie.

Ik denk dat de Quo Vadis er daarnet een paar gebroken heeft wat betreft klungelachtige en onvriendelijke bediening.

Is het weer Leuven In Scène (witte letters op een gele achtergrond, they must be kidding…)! Ik kijk er al erg naar uit. De eerste editie in 2003 heeft een enorme indruk op mij gemaakt. Al dat vuur, als halve pyromaan kon ik er maar geen genoeg van krijgen. Ik heb wel een beetje schrik dat de editie van dit jaar de hoge verwachtingen gewekt door het succes van de vorige editie, niet zal kunnen inlossen. Ach ja, we zien wel.

Toch weer een goeie reden om wat fotootjes van vuur te posten. 😉

Gisteren zijn mijn vriend en ik naar een verrassingsverjaardagsfeestje (dat geen verrassing meer was) geweest. ‘k Had er eerlijk gezegd niet zoveel zin in. Ik was heel erg moe en had er een behoorlijk stresserende week op zitten. Maar mezelf toch maar bijeengeschraapt en naar het feest vertrokken.

Het feestvarken van dienst werd dertig, een mijlpaal die de nodige luister werd bijgezet door filmpjes uit zijn jeugd en een powerpoint presentatie ineengeknutseld door duidelijk heel erg trotse ouders. Zijn ouders hadden werkelijk alles bijgehouden: zijn eerste gedichtje, certifaten, inschrijvingsbewijzen, briefjes,… Heel erg leuk om daar zoveel jaren later mee geconfronteerd te worden.

Ondanks mij zware hoofd van de vermoeidheid is het toch een fijne avond geworden. Gezellig gebabbeld en eindelijk de nieuwe vriendin van de jarige te zien gekregen. Als je geen al te hoge verwachtingen hebt, kan zo’n feestje alleen maar meevallen.

Daarnet op de vergadering kwam er bijna stoom uit de oren van mijn collega. Zó boos heb ik hem nog nooit gezien. Het scheelde niet veel of hij had de “coördinator” (slechts in naam, want in werkelijkheid komt er van dat coördineren niet veel in huis) van ons projectje de nek omgewrongen. En ik kan hem niet eens ongelijk geven. Elle est insupportable.

Toen ik daarstraks terug van mijn werk kwam, ben ik rechtstreeks van het station met de bus naar het Sint-Jacobsplein gereden. Om wat notities te kopiëren. Ja, die examens blijven maar dichterbij sluipen en ik kan dat feit jammer genoeg niet blijven negeren.

De terugweg naar ons flatje besloot ik te voet af te leggen om toch nog wat van de laatste zonnestralen mee te pikken. En zo passeerde ik langs de Kruidtuin. Jaren geleden dat ik daar nog binnen geweest ben.

De late lente heeft als gevolg dat de tulpen nu pas in volle bloei staan. Al die kleuren en geuren. Magnifiek. En toen ik daar stond en de kleurenpracht die de natuur (ok, flink geholpen door de mens) mij voorschotelde, in mij opnam, besefte ik dat ik veel te weinig tijd heb om gewoon te genieten van het leven. Het moet altijd maar snelsnelsnel gaan. Ik heb zelfs geen tijd om op mijn gemak door Leuven te slenteren en te genieten van het moois dat de stad mij te bieden heeft. Neen, mijn verplaatsingen moeten altijd zo efficiënt mogelijk van punt A naar punt B gebeuren.

Maar goed, vandaag heb ik toch vijf minuutjes in de Kruidtuin kunnen wandelen. En toen werd ik buitengezet, want ze gingen sluiten…

yab – IEBA: 1 – 0

Mannekes, mannekes, die van IEBA zijn oplichters. Dat het oplichters zijn, zeg ik u. In dit geval zijn die uren snuffelen in stoffige rechtencursussen toch goed van pas gekomen. In België is er namelijk een zeer mooie wet ter bescherming van de consument. Dus laat u vooral niet afdreigen door van die fishy bedrijfjes. Op uw strepen blijven staan en niet toegeven.

Ha!

Daarnet iets gaan eten in de Naamsestraat bij Muy Sapore, naast Italiaanse gerechten hebben ze daar tegenwoordig ook Vietnamese maaltijdsoepen. Nu moet u weten dat ik dol ben op maaltijdsoepen en dan vooral op de Oosterse variant met noedels erin. Dus ik bestel mezelf een phó (maaltijdsoep op basis van rundsbouillon en rijstnoedels).

Zegt het vriendelijke meisje dat ons bediende: “Ja, die soep is wel iets speciaals, hoor.”
Ikke: “Ach zo?”
Zij: “Ja, ‘t heeft nogal een speciale smaak, niet iedereen lust dat.”

Nu lust ik echt wel ongeveer alles, zelfs oreja a la plancha, als het moet, dus ik zeg: “Geen probleem, ik wil dat graag eens proberen.”

‘t Smaakte dus gewoon zoals Vietnamese noedelsoep met kruiden. Heel lekker, maar niet echt een speciale smaak om van achterover te vallen. Toch lief van dat meisje dat ze mij op voorhand wilde waarschuwen voor een teleurstelling. 😉

Was weer ongemeen boeiend. Gelukkig bleef de assistent iets meer bij de les dit keer. Al een geluk, want een derde keer een groepsdiscussie had ik niet overleefd, denk ik. Niet dat ik geweldig veel het bijgeleerd, maar kom.

Vandaag ging het (o.a.) over de oorzaak, het voorwerp en de grond van de vordering. Klinkt abstract, maar dat zijn redelijk fundamentele begrippen in het gerechtelijk privaatrecht. En raar maar waar, de meeste studenten keken alsof ze het in Keulen hoorden donderen. Nu heb ik die cursus ook alles behalve goed geleerd, maar dat wist ik nu nog net. Misschien slaag ik er gewoon met het ouder worden beter in de essentie van de tierlantijntjes te onderscheiden. Dat, of ik skip gewoon de juiste stukken in de cursus. 😉