Steekt mij momenteel een beetje tegen. ‘t Zal wel te maken hebben met de stress die in mijn hoofd en lichaam zit. Het gevoel van nog zoveel te moeten doen en de wetenschap dat ik niet genoeg tijd heb. Misschien komt het ook door de discrepantie tussen wat ik nu doe en wat ik eigenlijk zou willen doen. Op dit moment zou ik niets liever willen dan reizen naar alle uithoeken van de wereld. Nieuwe plekken en nieuwe mensen ontdekken. Ik zou een wezenlijke bijdrage willen leveren aan de maatschappij, hoe klein ook. Maar neen, elke dag gaan we braaf werken, probeer ik orde te scheppen in de berg werk die nog op mij ligt te wachten (examens brrr) en sus ik ondertussen mijn geweten met een paar stortingen voor goede doelen.

Soms heb ik gewoon zin om de boel de boel te laten. Aan mijn leven een draai van 180 graden te geven en opnieuw van nul te beginnen. Maar ik zit vast in de vertrouwde zekerheid van mijn leventje, mijn job, mijn vriendenkring. Niet dat daar iets mis mee is, integendeel, ik heb weinig reden tot klagen. Maar toch is er nog steeds dat knagende stemmetje dat mij lastig valt met de vraag: “Is dit het nu? Is dit alles?”

Tevreden zijn met wat je hebt, is een benijdenswaardige eigenschap.