Door de drukte van de laatste dagen, heb ik jullie nog helemaal niets kunnen vertellen over de allereerste keer in mijn leven dat ik geëvacueerd werd.

Woensdagavond, rond kwart na vijf, vertrokken we vanuit Brussel Centraal naar Leuven. We waren nog geen drie minuten aan het rijden of de trein kwam plotseling tot stilstand, op een zucht verwijderd van Brussel Noord . We hadden meteen het gevoel dat er iets niet klopte. En ja, daar weerklonk de stem van de conducteur: technische problemen. De machinist deed zijn best om het opgelost te krijgen.

We maakten meteen al een kruis over ons eerste uur Japans taalpractitum. Oh well, toch al niet ons favoriete onderdeel van de les. Gelukkig hadden we wel onze cursussen bij en wat blijkt? Er is geen betere leeromgeving denkbaar dan een trein gestrand tussen twee stations zonder internetconnectie. Eén van mijn meest productie studeeruurtjes tot nu toe dit semester.

Na een half uur of zo werden we officieel een trein in nood en kregen we te horen dat we geëvacueerd zouden worden. Ik voelde me zowaar een damsel in distress.  Na een anderhalf uur wachten, mochten we de trein verlaten. Twee galante heren hielpen mij vanaf het trapje op de sporen springen en hier en daar stond iemand om ons met een zaklantaarn bij te lichten.

Na een kort wandelingetje tot aan Brussel Noord konden we onze reis naar Leuven verder zetten om nog net de pauze en het tweede deel van de Japanse les te kunnen meepikken.

Meteen het spectaculairste wat ik deze week meemaakte. (Wat zegt dit over mijn leven?)