Net terug van een bezoekje aan de Abdij van ‘t Park. De namiddag stond in het teken van het pas gerestaureerde glaspaneel van Jan de Caumont. Dit glaspaneel werd teruggevonden door een restaurateur bij een Engelse antiquair en werd vorig jaar teruggekocht door de vrienden van de abdij.
Sinds mijn eerste bezoek aan de abdij, twee jaar geleden op Open Monumentendag, ben ik een overtuigde vriend van de abdij. Dit prachtig stuk erfgoed op enkele stappen van het centrum van Leuven moet zeker bewaard blijven voor het nageslacht. En als ik daaraan een steentje kan bijdragen door ocharme 15 euro lidgeld per jaar te betalen en wat kerstkaarten te kopen, dan doe ik dat graag.
Het was wel opvallend dat mijn vriend en ik zowat de enige twintigers in het gezelschap waren. Het merendeel van de vrienden van de Abdij bestaat uit grijzende gepensioneerden met een voorliefde voor religieuze kunst. We vielen wel op tussen dit publiek: twee mensen die nog al hun haar hadden en geen spoortje grijs vertoonden. Jammer dat niet meer jonge mensen zich interesseren voor het behoud van ons cultureel erfgoed. Misschien zijn jongeren zich gewoon niet bewust van de problemen rond het beheer en behoud van erfgoed en dan specifiek religieuze kunst? Of misschien hebben ze het gewoon te druk? Wie zal het zeggen?
Het programma van de feestelijke inhuldiging van het glasraam bestond uit een heel interessante voordracht over het productieproces van zo’n glasraam en twee keer een half uur gitaarspel. Ik moet ook beslist even reclame maken voor trio 18, een gitaartrio bestaande uit Freddy Duffeleer, Eddy Peremans en Hilde Raeymaekers. Drie voortreffelijke muzikanten die duidelijk met plezier spelen. Vooral het stuk opgevoerd met twee personen op één gitaar kon op hartelijk gelach uit de zaal rekenen. Schitterende muziek, geweldige muzikanten mét gevoel voor humor. Een gouden combinatie.
Na het optreden en de voordracht kregen we dan eindelijk het glaspaneel zelf te zien. Het paneel was erg mooi gerestaureerd. Enkel als je van dichtbij keek, kon je de plekken zien waar de scherven met hars aan mekaar bevestigd waren (een omkeerbaar proces). Hopelijk lukt het om in de toekomst meer panelen terug te halen naar de abdij van ‘t Park. Zo’n glasraam komt pas ten volle tot zijn recht op de plaats waarvoor het oorspronkelijk bedoeld was.
