Stipt om half elf stond ik bij het gebouw waar ik een afspraak had. Ik weet dat ik stipt was, want ik had er een stevig stukje snelwandelen opzitten om toch maar op tijd te zijn. Ik drukte op de bel, trots dat ik het gehaald had. Er kwam een bieptoon uit de luidspreker en ik wachtte een tijdje tot ik binnen gelaten zou worden. Het zoemende geluid dat de deur voor mij zou openen, bleef echter achterwege. Ik belde opnieuw. En opnieuw en opnieuw. En opnieuw.

Op zo’n moment slaat de twijfel toe. Ben ik wel op de juiste plaats voor mijn afspraak? Is het misschien op een andere dag? Heb ik mij vergist? Ik belde  naar ons secretariaat, die mij bevestigden dat ik inderdaad op het correcte tijdstip op de correcte plaats was. Gelukkig was er ondertussen een tweede persoon verschenen die op dezelfde afspraak moest zijn. Beiden staarden we enkele minuten moedeloos naar de deur die gesloten bleef.

Tot er iemand langs kwam die in hetzelfde gebouw moest zijn en die zo vriendelijk was om ons binnen te laten. Een kwartier te laat. Al dat gehaast voor niets. Ik ben al beter onthaald geweest. Gelukkig was er superlekker Libanees eten tijdens de lunch om de pijn te verzachten. 😉