Deze ochtend een mailtje van mijn broertje in mijn inbox met (alweer) slecht nieuws van het thuisfront. Ik zal hier niet al te diep ingaan op wat toch privé-problemen zijn, maar ik wil wel graag een paar woorden wijden aan mijn broertje. Hij verdient het.

Sinds ik het huis uit ben, komen de problemen van het thuisfront grotendeels op zijn schouders terecht. Mijn vriend en ik wonen niet bepaald vlakbij en door onze drukke schema’s kunnen we meestal maar één keer om de veertien dagen tijd vrijmaken om eens binnen te springen. Waardoor onze steun zich meestal beperkt tot mailtjes en telefoontjes.

Ik vind het heel erg dat iemand die maar drieëntwintig is zo’n last moet dragen. Mijn broer is op een leeftijd gekomen waarop hij verdorie van het leven zou moeten kunnen genieten. Maar neen, hij cijfert zich weg voor anderen. Heel altruïstisch. En dat terwijl het lot ons gezin de laatste jaren niet bepaald gespaard heeft.

Ik hoop dat er ooit eens een einde aan de ellende komt en dat hij samen met zijn vriendin, die hem heel erg steunt, de zonnige toekomst krijgt die hij verdient. En bro, wees niet zo streng voor jezelf. Je hebt veel meer kwaliteiten dan je zelf vermoedt.