Ok, hier komt dus het verslag van de laatste uurtjes van mijn zaterdagavond. Nog steeds gelukkig door het compliment van onze oud-voorzitter, doe ik mijn ander paar schoenen aan (tja, ik moest nog een heel eindje terugstappen naar het centrum van Leuven), geef iedereen nog een kus en vertrek.

Na een deugddoende wandeling kom ik bij ons appartementje aan en wat blijkt: sleutel vergeten. Nu, dat overkomt mij wel vaker (ik ben nogal verstrooid), maar meestal is mijn vriendje dan thuis of bevindt hij zich ergens in de buurt van Leuven. Nu zat hij dus in Nijle, toch een uurtje rijden.

Daar sta ik dus rond middernacht voor gesloten deur, in het weekend. Niemand in de omgeving bij wie ik even kon gaan aanbellen. En helemaal terugwandelen naar Heverlee zag ik ook niet direct zitten. Dus ik gebeld naar mijn vriendje om mij uit de nood te helpen. En gentleman die hij is, stond hij natuurlijk dadelijk klaar om mij te komen redden. Hij moest er wel zijn role playing buddies voor in de steek laten.

Nu moest ik alleen nog iets vinden om dat uur wachten te overbruggen, want een uur voor de deur blijven staan, leek me maar niks. In een plotseling helder moment herinnerde ik mij dat café de Reynaert niet al te ver van ons appartementje was. Dus heb ik voor het eerst in mijn leven een avond alleen op café doorgebracht, in het goeie gezelschap van twee margarita’s. Troost gezocht in de drank. 😉