Bleh. Vandaag heb ik een echte baaldag. Zo gaat dat, he. ‘s Avonds grote Jan, ‘s morgens kleine man… euh… vrouw. Verdorie dat rijmt niet. Eens denken. Een alternatief: ‘s avonds grote vrouw, ‘s ochtends vroeg berouw. Mmm, will do.

Anyway. ‘t Was dus plezant gisteren op de tweemaandelijkse spelletjesavond van ons vriendenkliekje (we waren met elf, deze keer). Het eerste spelletje dat we gespeeld hebben, werd echter maar met gematigd enthousiasme onthaald. Iets pokerachtigs waarbij iedereen een eigen chapeau en setje gekleurde dobbelstenen kreeg en waarbij je “Tartufo” of “Haribo” of zoiets moest roepen als je dacht dat je voorganger blufte. Te veel kansberekening, te weinig plezier. En ik was niet de enige die er zo over dacht. Ik ga niet proberen de spelregels hier uit de doeken te doen, want dat zou ons te ver leiden, maar het was dus een spel van Zuidamerikaanse oorsprong en ‘t was zo boeiend dat ik de naam al helemaal vergeten ben. 😉

Gelukkig hadden mijn vriend en ik ons spelletje weerwolven meegenomen. De wijn vloeide even rijkelijk als het bloed van de onschuldige burgers (aan stukken gescheurd door een weerwolf of gelyncht door hun medeburgers, er vielen doden aan de lopende band). Een spelletje weerwolven is altijd goed voor verhitte discussies. Jammer genoeg is er tijdens mijn beurt als spelleider een glas gesneuveld onder mijn enthousiasme. Maar ja, waar gehakt wordt, vallen spaanders. Collateral damage, zullen we maar zeggen.

Helaas lagen we natuurlijk weer veel te laat in ons bed en door al die wijn en al dat moorden waren mijn vriend en ik behoorlijk oververhit geraakt, dus tja… 😉 Vanochtend was het echter uit met de pret. Hoofdpijn en niet veel zin om mij naar het werk te begeven. Vanavond maar op tijd in mijn bedje kruipen.