Een tijdje geleden viel er een uitnodiging in mijn mailbox voor een feestelijke avond in Bozar ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van een bedrijf. Die uitnodiging had ik te danken aan mijn vorige job en wellicht zou ik er niet op ingegaan zijn, mocht ik die job nog uitgeoefend hebben. Maar hey, nu dacht ik: waarom niet? Een gratis concertje meepikken is pakken beter dan nog maar eens een avond overwerken.

Wat ik niet verwacht had, was dat ik letterlijk op het podium van de Henry Le Boeufzaal terecht zou komen, op nog geen meter van soliste en voor de gelegenheid ook aanvoerder van het orkest, Ning Kam. Fenomenaal. Ik kon bijna de muziekbladen op haar pupiter omdraaien.

Het programma was een fijne mix van klassiekers uit de filmmuziek en een streepje Vivaldi. I know, populair klassieke muziek, maar hey, laat ik nu toevallig goed gezind worden van Vivaldi. Ik genoot met volle teugen. De ideale manier om even mijn zorgen van me af te zetten.

Het concert duurde iets meer dan een uurtje, waarna ons een ongelooflijk rijkelijk buffet wachtte, verzorgd door cateraar Les Frères Debekker waaraan ik uit een vorig leven goeie herinneringen overhoud. Het was misschien te laat op de avond waardoor mijn grootste honger al over was, maar ik hield het bij één bordje koud en één bordje warm. Jammer, want op het eerste gezicht was er rijkelijk te veel eten voorzien. Misschien had ik toch een date moeten meebrengen. 😉

Het walking dinner werd opgeluisterd door Die Verdammte Spielerei. Altijd grappig om die gasten aan het werk te zien. Ik geraakte aan de praat met een regisseur-producer en zijn vrouw. Twee erg sympathieke mensen met wie ik gerust nog wat langer had kunnen praten. Alleen moest ik zorgen dat ik op een treffelijk uur in bed lag, want de volgende dag stonden er alweer een resem vergadering in mijn agenda gepland.