Zondag voelde mijn vriend zich, na wat uitgeslapen te hebben, goed genoeg om zich in de namiddag aan een fysieke activiteit te wagen. We zochten een leuke, niet te moeilijke wandeling in de buurt van Genève en kwamen zo uit bij de Mont Salève. Nu weet ik niet of jullie al eens op google maps de exacte locatie van Genève bestudeerd hebben. Indien ja, dan hebben jullie ongetwijfeld opgemerkt dat Genève zich bevindt in het meest westelijke puntje van Zwitserland en bijna langs alle kanten ingesloten is door Frankrijk. In welke richting je je ook verplaatst, het duurt nooit lang voor je in Frankrijk bent. En jawel, ook de Mont Salève, hoewel vlakbij, bevindt zich op Frans grondgebied.

We vertrokken rond het middaguur met de bus naar ginder. De Zwitserse bussen stoppen vlak voor de grens met Frankrijk en van daaruit is het maar een  tiental minuten wandelen tot aan het grondstation van de téléphérique du Salève of (voor de niet-watjes) het begin van de wandeling naar boven.

Ik moet zeggen dat ik bij het aanschouwen van de Mont Salève iet of wat mijn twijfels had: dat zagen er verdorie erg steile hellingen uit. Maar goed, volgens onze opzoekingen zou de wandeling tot aan het bovenste station van de téléphérique zo’n 2 uur en 30 minuten duren. Niet onoverkomelijk.

De klim (moeilijkheidsgraad: gemiddeld) bracht ons langs een oude spoorwegtunnel van een tandradspoorweg die tot eind 19de eeuw toeristen en lokale inwoners naar de top van de Mont Salève bracht. Fun fact: dit was de allereerste tandradspoorweg ter wereld. We wierpen een blik in de afgesloten spoorwegtunnel en zetten de weg verder langs de historische Monnetier trappen, daterend uit 1320. Dat viel eraan te zien: de erosie had zijn sporen achter gelaten.

Het wandelpad lag (buiten een klein stukje dat ons door het charmante dorpje Monnetier-Mornex leidde) voor het grootste gedeelte in de schaduw. En dat was maar goed ook, want ik was al aan het puffen na een dik kwartier klimmen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik ergens halverwege al spijt had dat we niet gewoon met de téléphérique naar boven gegaan waren, maar hey, uiteindelijk raakten we boven. We deden 2 uur en 20 minuten over een klim van in totaal 670 meter. Sneller dan de folder aangaf. Zo slecht zal het dan toch nog niet gesteld zijn met onze conditie.

Aangekomen op een hoogte van 1095 meter genoten we eerst van het fenomenale uitzicht op Genève om vervolgens op krachten te komen op het terras van restaurant Le Panoramique met twee thés glacés maison, een portie kaas (voor mijn vriend) en een mini-ijscoupe (voor mij). Nog niet vaak zulke kleine bolletjes ijs gezien, maar het smaakte wel.

Iet of wat bekomen van de inspanning, besloten we de terugweg aan te vangen. En jawel, ook nu weerstonden we de verleiding van de téléphérique, we gingen hetzelfde pad naar beneden als waarlangs we naar boven geklommen waren. Met dien verstande dat ons tempo op de terugweg een stuk hoger lag dan op de heenweg. We deden er 1 uur en een kwartier over om terug op ons vertrekpunt te geraken. Ik hield aan deze stevige wandeling een paar blaren over en wat lichte spierpijn de dag nadien, maar goed, toch tevreden over onze allereerste bergbeklimming in Frankrijk!