Eigenlijk was ik op zoek naar een date voor de DOCVILLE slotavond, toen mijn vriendin mij het aanbod deed om naar Montage of heck te gaan kijken. Haar date was jammer genoeg ziek geworden en ze had al tickets gekocht. Ik had al veel goeds over deze documentaire over Kurt Cobain gehoord, dus ik zei meteen ja. Dat werkje Spaans zou ik wel na de film afmaken.

En wat ben ik blij dat ik heb toegezegd! Schitterende documentaire met de beste soundtrack aller tijden. Jawel, Nirvana is voor mij deels jeugdsentiment, maar je kan niet anders dan toegeven dat hun muziek na al die jaren niets aan kracht heeft ingeboet. Klassiekers stuk voor stuk.

De documentaire toont een schat aan informatie uit Kurt Cobains persoonlijke archief: home movies, schetsen, schilderijen, dagboeken,… Met dit unieke materiaal als rode draad wordt het leven van Kurt verteld. Analoge animatietechnieken brengen zijn tekeningen tot leven en laten de kijker een blik werpen in de getroebleerde geest van deze veel te jong gestorven muzikant. In zijn dagboeken komen de songteksten van Nirvana tot leven. De vele geluidsbanden die de regisseur aantrof, laten Kurt zelf aan het woord over zijn ongelukkige jeugd. De geluidsbanden worden tot leven gebracht in de vorm van een tekenfilm. Stukje bij beetje krijg je meer inzicht in de man Kurt Cobain. Je ziet een vrolijk kind uitgroeien tot een getormenteerde tiener, afgewezen door zijn eigen moeder en lijdend aan chronische maagpijn. Je ziet het geluk van de prille verliefdheid op Courtney Love, de verrukking als hij speelt mijn zijn dochter Frances, maar ook de verschrikkelijke gevolgen van zijn verslaving aan heroïne die hem verder de duisternis in trekt.

De documentaire is grafisch een pareltje en zit zo vol materiaal dat een tweede visie beslist geen luxe is. Al voelde ik me een beetje een voyeur bij het zien van de vaak erg intieme beelden en vroeg ik me af wat hijzelf, die zo’n hekel had aan het concept ‘beroemdheid’, van deze film zou vinden.

Kurt Cobain, forever 27. Zonde van het talent.